หลายเดือนมานี่ มีผู้คนมากมายได้จากโลกนี้ไปอย่างน่าเสียดาย
หลายต่อหลายคน โพสต์ถึงเขาเหล่านั้นด้วยความอาลัย
ถ้าฉันไม่อยู่บ้าง จะมีคนอาลัยฉันบ้างไหมนะ?
ฉันถามตัวเอง
อย่าเลย เพราะการที่ฉันจะอยู่หรือจากไป โลกของพวกเขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร
ยังคงใช้ชีวิตโดยไม่มีฉันได้อย่างปกติ
อย่าโพสต์พร่ำพรรณาถึงฉัน ถ้าตอนที่ฉันยังอยู่ไม่เคยถามฉันสักคำว่า สบายดีไหม?
อย่าเอ่ยถึงคุณงามความดี เพราะฉันไม่มี ฉันรู้ตัว
อย่าจัดงานอะไรให้มันเอิกเกริก เพราะจะเหนื่อย อย่าลืมว่าฉันไปดี
อย่าลืมว่าฉันไม่ได้ยี่หร่ะกับการมีชีวิตอยู่มากนัก
เพื่อนรักฉันถามว่า ฉันจะจัดงานแบบไหน ถ้าวันนั้นมาถึง
ฉันนึกนานมาก
จนฉันนึกถึงเรื่อง P.S I LOVE YOU ที่งานศพของชาวสกอต คือการดืมวิสกี้และการร้องเพลง
เรียบง่าย
และสงบ
ฉันอยากได้งานแบบนั้น
เราทุกคนล้วนไม่เคยรู้ว่าวันนั้นมาถึงเมื่อไหร่
ไม่ว่าใครจะอยู่หรือไป
เราก็แค่ใช้ชีวิตของตัวเองไปเท่านั้น
ปล. เขียนพินัยกรรมไว้พร้อมวิธีการเลี้ยงเจนกับเอลิซาเบธเรียบร้อยแล้ว
No comments:
Post a Comment