...

การปล่อยให้จิตใจเกินเยียวยา มันไม่ดีกับการใช้ชีวิตเลยจริงๆ  ในสมองอันน้อยนิดวิ่งวนด้วยความมืดหม่น หมดล้า อ่อนแรง เกินจะสร้างแรงบันดาลใจ

การมองโลกในแง่ดียามนี้เหมือนการหลอกประโลมตัวเองให้พ้นไปแต่ละวัน

เป็นผู้ใหญ่ไม่ง่ายเลย

ลมหนาวพัดวอยๆ

อากาศเริ่มเย็นก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

วันนี้หนาวจนลูกสาวคนโตร้องขอเข้านอนด้วย นอนอุตุกอดกันจนตื่นไปทำงานสาย

อยากให้ประเทศไทยเปิดแอร์ทั้งปีจังจะได้มีคสามสุขไปทั้งปี  ❤️

ไม่ไหว อย่าฝืน

วันนี้เปิดเจอเพลย์ลิสต์เพลงที่เคยตั้งไว้เมื่อนานนม นั่งไล่ดูไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกแอบชมในรสนิยมการฟังเพลงของตัวเองไม่ได้ จนกระทั่งค้นพบว่า มีหลายเพลงที่มีเรื่องราวของใครบางคนในนั้น 

เรื่องราวเก่าๆได้ถูกกวนขึ้นมาใหม่หลังจากตกตะกอนไปแล้ว ความรู้สึกถูกตีขึ้นมาราวกับเพิ่งเกิดขึ้น ความเศร้า ความเสียใจเกิดขึ้นอย่างท่วมท้น รวมถึง ความคิดถึง เช่นกัน

เวลาผ่านมานานจนคิดว่าไม่รู้สึกอะไร แต่เอาเข้าจริงๆก็อดรู้สึกไม่ได้ 

.....................

เมื่อไม่นานมานี้ ได้ลองทำในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเอง การทำในสิ่งที่ไม่ถนัด ผลลัพท์มักแย่เสมอ การเอาความคาดหวังไปยัดเยียดให้เขา ความรู้สึกน่าอึดอัดเกิดขึ้นทั้งสองฝ่าย

"ไม่ไหว อย่าฝืน" คำนี้ลอยขึ้นมาในหัวตลอดเวลา จนท้ายที่สุดก็ต้องยอมปล่อยความคาดหวังให้ไปตามทางของมัน

แพ้บ้างก็ได้ อ่อนแอบ้างจะเป็นไร เสียหน้าบ้างก็ดี ปล่อยวางบ้าง เสียใจบ้างก็ได้เรียนรู้กันไป 

ชีวิตนั้นสั้น....อย่าฝืน

คงต้องปล่อยจริงๆสักที

6 of cups

เชื่อเรื่องดวงกันไหมคะ

ปูเริ่มศึกษาไพ่ยิปซีมาได้ร่วม 20 ปี ดูดวงให้คนอื่นบ้าง นานๆทีถึงเชคดวงตัวเอง ส่วนใหญ่ทำนายโดยอาศัย 6th sense 

การทำนายไพ่ยิปซี มีกฎอยู่อย่างนึง คือ ห้ามใช้ความรู้สึกส่วนตัวร่วมเด็ดขาด เพราะอย่างนั้นจึงไม่ใคร่จะดูดวงให้ตัวเองมากนัก

พักหลังมานี้ อาจจะด้วยโควิด ความเครียด ความเหงา หรืออะไรก็ตามแต่ จึงได้เปิดไพ่ดูดวงความรักตัวเองบ่อยครั้ง และก็น่าแปลกที่ทุกครั้งจะขึ้นไพ่ 6 ถ้วย

ความหมายของไพ่ 6 ถ้วย คือ คนรักเก่า คนคุ้ยเคยเก่าๆ หรือความรู้สึก สถานที่ที่คุ้นเคย 

คำถามที่เปิดกว้างหรือเจาะจง ปูมักได้ไพ่ใบนี้เป็นประจำ แต่พยายามนึกเท่าไหร่ คนที่คุ้นเคยก็ไม่สามารถเป็นไปได้เลยสักคน  โดยเฉพาะคนที่คาดคิดว่าจะเป็นไปได้มากที่สุด ก็ดูจะมีความเป็นไปได้น้อยมากๆ 

ตั้งคำถามเจาะจงว่าเป็นเขาหรือเปล่า ไพ่ก็ขึ้นใบนี้นะ แต่ความเป็นจริง ช่องทางการสื่อสารที่บลอคกัน   ฑิฐิมานะ ความปิดกั้น การดื้อรั้น หรือบางทีเขาอาจมีความรักใหม่ไปแล้ว  มันก็เป็นไปได้ยากมาก....ไม่เชื่อไพ่แล้วหนึ่ง 

แต่โชคดีที่ไม่ว่าคนคุ้นเคยคนนี้จะเป็นใคร ไพ่รับรองได้ว่า การกลับมาเจอกันจะดีมาก เราจะพบความสงบทางจิตใจที่แท้จริง

ก็ได้แต่รอและคาดหวังจะเป็นไปตามคำทำนาย 

เห่อของใหม่

ตั้งแต่ต้นปีมา ได้พาตัวเองเข้าสู่วงการไม้ใบ ตามประสาปู คนซึ่งละความต้องการอยากได้ใคร่มีของตัวเองไม่ค่อยได้ เลยซื้อมาเต็มบ้านไปหมด

ตอนแรกก็คิดว่าอยากจะเอามาเพาะขยายพันธุ์แล้วขาย เพราะราคาเขาก็สูงขึ้นทุกวัน แต่พอได้เลี้ยง ก็รู้สึกรักจนไม่อยากตัดกิ่ง หรือเพาะขายในที่สุด สุดท้ายก็เก็บเอาไว้ชื่นชมเงียบๆตามลำพัง 

วันนี้เอาต้นไม้มาอวดค่ะ บันทึกไว้ว่าเคยมีต้นอะไรบ้าง เผื่อวันหน้าต้นไม้ตายไปจะได้ระลึกถึงบ้าง

 ต้นเงินไหลมาด่างขาว  ลายสวยจนตัดไม่ลง เขาอยู่รวมกันแล้วน่ารักดี

น้องเสน่ห์จันทร์ประกายดาวชมพู น่ารักมาก ออกยอดเก่งแต่ใบแก่ชอบทิ้งใบ เลยไม่เป็นพุ่มสักที ยังคงต้องหาวิธีเลี้ยงต่อไป

น้องเบอร์เบิ้ล มาร์ค ซื้อจากเพจมาในราคาค่อนข้างสูง ต้นมาส่งเล็กนิดเดียว แต่พออยู่ไปน้องก็โตพอให้ชื่นใจ น้องไม่ด่างแล้ว น้องออกเขียวกับเผือกไปเลย

น้องอโกนีมา จู่ๆก็ด่างตามเพื่อน  ได้ๆปูโอเคปูโอเค

น้องมาโยอิ ชื่อน่ารัก ทรงใบสวย แตกพุ่มน่ารักมาก โตง่าย แต่ปูขายไม่เป็น คิดเอาไว้ว่าแยกปลูกในกระถางทรงสูงสีขาว กระถางละใบ ก็สวยมินิมอลดี

น้องอิพิด่างเหลือง no.2  โตง่ายมาก 

ตระกูลพิ้งค์   โตง่ายมากค่ะ ง่ายจนปูไม่ดูแลอะไร เขาก็สวยของเขา โจของเขาเอง

ตระกูลบอน ราคาไม่แพง แต่ด่างสวย เหมาะกับการเอามาวางแซมไม้เขียวให้เกิดเท๊กเจอร์ ชาโดว์

บอนสตอร์เบอร์รี่อะไรสักอย่าง เจอในเพจแต่งบ้านต่างประเทศ เขาปลูกในกระถาง วางไว้ในห้องสีขาวแล้วสวย เกิดกิเลสอย่างได้ บังเอิญเดินเล่นที่ตลาดต้นไม้ใกล้บ้านแล้วเจอ 

มะพร้าวทะเลทรายด่าง ต้นแคระจิ๋ว แต่น่ารักน่าเอ็นดู

โชคเก้าชั้น พี่ใหญ่ของบ้าน ใบยาวเป็นเมตร สวย เขียว แต่ช่วงนึงปูมัวแต่ยุ่งเรื่องตัวเอง พี่เค้าและต้นอื่นๆในบ้านเริ่มแห้ง  ล้มตายลง พอตั้งสติได้เลยต้องพื้นฟูกันยกใหญ่  โชคดีที่พี่เขาไม่ยอมตาย

สิ่งหนึ่งที่ได้เรียนรู้คือ ไม่ว่าจะต้นไม้หรือความสัมพันธ์ เมื่อขาดการเอาใจใส่ มักอยู่ได้ไม่นาน หลังจากนี้คงต้องปรับตัวเองสักที 

นอน

มีสิ่งเคลื่อนไหวในความคิดตลอดเวลา จนหาความสงบสุขไม่ได้เลย ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ทุกวันหยุดกลายเป็นวันแห่งการถอนหายใจ

นอนกลิ้งเกลือกบนเตียงไม่ยอมลุกจรดบ่าย ลุกขึ้นมาอาบน้ำ ทานอะไรนิดหน่อยก็กลับมานอนซุกต่อเหมือนการเสพติดที่ขาดไม่ได้นาน

การหมดพลังในการใช้ชีวิตเป็นอย่างนี้นี่เอง ไม่ดีเลยที่เริ่มต้นปีเกิดด้วยอารมณ์แบบนี้ 

ลาก่อนวัยรุ่น

สวัสดีสิงหาคม

ก่อนจะถึงวันเกิดไม่กี่วันข้างหน้า ข้ามจากเลข 0 มาเริ่มนับ 1 อีกครั้งในวัยกลางคน เลยอยากจะรีวิวชีวิตใน 10 ปีที่ผ่านมาให้ตัวเองเก็บไว้อ่านเล่นๆ

จริงๆแล้วค่อนข้างเชื่อเป็นอย่างมากว่าตัวเองอายุไม่น่าถึง 40 การใช้ชีวิตที่ไม่ถนอมสุขภาพ การตัดสินใจที่มุทะลุ การไม่ยี่หระต่อความเป็นความตาย มันทำให้การชีวิตค่อนข้างไม่ระวัง  อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด คิดได้แค่นั้น

......................

วัยสร้างตัว

- ช่วง 10 ปีที่ผ่านมานี้ เป็นวัยของการสร้างเนื้อสร้างตัวอย่างแท้จริง การที่เชื่อมากๆว่า ไม่มีใครดูแลเราได้ดีเท่าเราดูแลตัวเอง ทำให้ เกือบ 100% มุ่งเป้าไปในเรื่องของการหาเงิน สร้างฐานะให้มั่นคง เพราะเชื่ออย่างยิ่งยวดว่า การมีทรัพย์สินของตัวเองลดการถูกดูถูก ด้อยค่าได้ 

ยิ่งโดยนิสัยส่วนตัวเป็นคนทิฐิสูง ปากหนัก การเอื้อนเอ่ยขอความช่วยเหลือจากใครเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้ การหาเงินด้วยตัวเองให้มากเข้าไว้เป็นเรื่องสบายใจ

- ช่วงอายุ 30-35 ปี เป็นช่วงที่มองแต่ผลประโยน์ของตัวเอง อะไรที่คำนวนแล้วว่าตนได้มากกว่าเสีย โอเค ที่จะอยู่ตรงนั้น รับงานนอกนอนวันละ 3-5 ชั่วโมงเกือบทุกวัน ใช้ชีวิตที่วิ่งตามความฝัน ไม่สนใจอะไรนอกจากผลประโยชน์ที่ตนเองจะได้รับจนกลายเป็นคนหยาบไม่รู้ตัว

- แต่ไม่ใช่คนเอาเปรียบใครหรืองกจนไม่ใช้เงิน ตรงกันข้ามเป็นคนฟุ้งเฟ้อเหลือคณานับ อยากได้ต้องได้ อยากกินต้องกิน เลี้ยงเพื่อนฝูง เลี้ยงครอบครัว ใจถึงมือเติบ ยิ่งเครียดยิ่งใช้เงิน ช่วงนั้นเงินเข้าเยอะจนมีคติโง่ๆที่ว่า ไม่ตายก็หาใหม่ได้  ไม่เคยเสียดายกับการใช้จ่ายเลยแม้แต่บาทเดียว

...........

วิ่งตามฝัน

- เราฝันอยากมีบ้านหลังเล็กสักหลัง เอาไว้ปลูกผัก เลี้ยงหมาสักตัว มีพื้นที่ทำขนม นอนเกลือกกลิ้ง ทำงานศิลปะ แฮนด์เมด ใจตอนแรกจะเอาคอนโด แต่หลังจากเช่าห้องเขาอยู่มานานเลยรู้สึกถึงความไม่เป็นส่วนตัว ฝาผนังที่บางจนได้ยินกิจกรรมจากห้องข้างบน เสียงคุยกันจากห้องข้างๆทำให้เราไม่สะดวกใจ จากคอนโดเลยเปลี่ยนเป็นบ้านเดี่ยวแทน 

หลังเดินทางดูหลายโครงการ บ้านเดี่ยวไม่ตอบโจทย์ในเรื่องของการทำความสะอาด ขี้เกียจตัดหญ้าแหล่ะ บ้านใหญ่เกินไปจนรู้สึกเหงา เลยตัดสินใจเลือกทาวน์โฮมขนาดเล็ก

เราได้บ้านหลังนี้ด้วยความบังเอิญ หลังจากมาหาอีฟหาพลบ่อยๆเกือบทุกอาทิตย์ วันหนึ่งเดินเล่นกับอีฟเพลินๆ เจอเขากำลังประกาศขายพอดี ใจไม่ค่อยชอบบ้านมือสอง แต่ก้าวแรกที่เหยียบ ภาพร่างของบ้านในฝันก็ปรากฎขึ้นมาในหัวอย่างประหลาด ตรงไหนวางอะไร ทุบตรงไหน เติมตรงไหน ภาพนั้นค่อนข้างชัดเจน   การเจรจาซื้อขายเกิดขึ้นง่ายๆ การทำเรื่องกู้ผ่านฉลุย ดำเนินการไม่ถึงสองอาทิตย์บ้านหลังนี้ก็ตกเป็นชื่อฉัน  " บ้านเลือกฉัน "  ฉันรู้สึกอย่างนั้น

- เพราะตั้งปณิธานไว้ว่าอยากมีบ้านของตัวเองตอนอายุ 35  บ้านที่ทำให้รู้สึกปลอดภัยทางใจ บ้านที่เราจะทำอะไรก็ได้ บ้านที่ทำให้เรารู้สึกคิดถึงจนอยากกลับมาหา พอเจอบ้านหลังนั้น เราเทหมดหน้าตักที่เรามีเงินเก็บ กู้โลน เงินในอนาคตที่สามารถกู้ได้มาทำบ้านหลังนี้  เที่ยวเมืองนอกเหรอ เดี๋ยวค่อยไป ไปเรียนอิตาลีเหรอ ไม่ไปแล้ว อยู่นี่แหล่ะ อยู่ที่บ้านหลังนี้แหล่ะ ไม่อยากย้ายไปไหนอีกแล้ว  และตลอดระยะเวลา 5 ปีที่ผ่านมาบ้านหลังนี้ก็ทำให้เรารู้สึกอย่างนี้จริงๆ

ถึงแม้หลังจากนั้นจะล้มลุกคลุกคลานยังไง แต่ตื่นมาในบ้านหลังนี้ก็ทำให้เรายิ้มได้เสมอ

นอกจากฝันอยากมีบ้านของตัวเองแล้ว เรายัง

- อยากเป็นนักเขียน เพราะเป็นคนชอบอ่านเลยอยากมีหนังสือที่เขียนเองสักเล่ม

- อยากสร้างแบรนด์ตัวเอง ขายของที่ตัวเองทำ งานเซรามิก ของตกแต่งบ้านด้วยลายผ้าที่ออกแบบเอง ขายโปสการ์ด วาดรูป ขายขนม ขายอาหารที่คิดสูตรเอง 

- อยากมีสวนเป็นของตัวเอง เป็นคนสันโดษที่แท้จริง การเข้าสวนปลูกผัก ปลูกไม้ผลไม้ประดับ เลี้ยงปลา ในวัย 40 มีความคิดอยากอนุรักษ์พันธุ์ไม้หายากของไทยขึ้นมาอีกหนึ่งอย่าง เพื่อเป็นมรดกให้ลูกหลานไว้รู้จักของจริงมากกว่าในหนังสือ

ตอนนี้มีชีวิตที่ทำให้ใจเต้นคือ การได้เข้าไปอยู่ในกรุ๊ปต้นไม้หายาก พันธุ์ไม้ต่างๆ มีต้นไม้เยอะมากที่เราไม่รู้จักและไม่เคยคิดว่าจะมีจริงๆ เต็มไปหมด 

3 ข้อหลังเป็นความฝันที่เรายังไม่ไปแตะ ปล่อยให้เป็นความฝันอยู่อย่างนั้น เป็นฝันที่ต้องใช้เงิน จึงค้างเติ่งไปไม่ถึงสักที

............

สุขภาพ

เพราะช่วงแรกใช้ชีวิตที่ไม่ถนอมสักเท่าไหร่นัก กรรมเลยมาตกใน 5 ปีหลัง ช่วง 35-40 ปี เป็นปีที่สุขภาพแย่มาก อาจด้วยผลจากการใช้ชีวิตมาก่อนหน้านี้ผสานกับวัยที่มากขึ้น บวกกับความเครียดที่มี ทำให้ร่างกายแปรปรวน 

- เครียดสะสมจนหมอบอกว่า ถ้าไม่อยากเป็นอัมพาตคุณต้องหยุดรับงานนอก 

- ฮอโมนแปรปรวนจนประจำเดือนมาปีละครั้ง จากความเครียดนั่นแหล่ะ

- ทานอาหารแย่ๆจนเป็นลำไส้อักเสบ

- เข้า รพ ปีละ 3-4 ครั้งจนชิน ไปเอง นอนเอง กลับเอง ไม่มีใครรู้นอกจากตัวเอง

-  เป็นโรคประหลาด เยอะแยะเต็มไปหมด

ช่วงหลังมานี้เลยใช้ชีวิตกับงานอดิเรกมากขึ้น ทำขนม อาหาร วาดรูป สอนศิลปะเด็ก เพื่อดึงตัวเองออกจากความเครียดสะสมที่มีอยู่ ผลคือ จิตใจดีขึ้นแต่รายได้ลดลงมาก ไม่รู้ดีหรือไม่ดี

ข้อเตือนใจ อย่าประมาทในการใช้ร่างกาย ใจสู้ยังไง กายไม่สู้ก็เสียเปล่า

.................

การเติบโตทางด้านความคิดและจิตวิญญาณ

ก่อนหน้านี้เป็นคนใช้ชีวิตที่ถูกคือถูก ผิดคือผิด ไม่ใช่คนอ่อน ยอมหักไม่ยอมงอ ค่อนข้างดื้อ ตรงไปตรงมา เอาตัวรอดด้วยมารยาล้วนๆ 

เป็นการใช้ชีวิตที่เหนื่อยมาก มากจริงๆ ยิ่งใช้ชีวิตที่อยู่คนเดียวแล้ว การปรึกษาใครค่อนข้างยาก เลยใช้วิธีการขีดไม้บรรทัดเป็นเส้นตรงแล้วเดินตามนั้นคงง่ายดี มันดีนะแต่หนื่อยฉิบหาย การไม่ยืดหยุ่นทำให้ต้องมานอนทึ้งผมตัวเองทุกคืน

จนหมอบอกว่า คุณลองใช้ชีวิตด้วยคำว่าช่างแม่งดูบ้าง หลับหูหลับตา ปิดตาข้างเดียวดูบ้าง ถ้าแก้ปัญหาไม่ได้ก็ปล่อยมันไป ให้ปัญหามันแก้ด้วยเวลา อย่าไปเร่งรัด  

- คุณลองใช้เวลาดูบ้าง-

ค่อยๆทำ ค่อยๆฝึก กว่าจะได้ก็หลายปี ตอนนี้มองทุกอย่างเป็นธรรมชาติมากขึ้น ยิ้มรับปัญหาแต่ไม่หนีปัญหา เข้าใจปัญหาและปล่อยมันไป

สังเกตตัวเองว่า หลังอายุ 37 เป็นคนนิ่งมากขึ้น นิ่งจนเงียบ ลดความโหวกเหวกโวยวาย ลดการวีนเหวี่ยง พูดน้อย  ใจเย็นขึ้น ควบคุมจิตใจไม่ให้ฟุ้งซ่านง่ายขึ้น

ดีไหม ดีสิ ถึงแม้เจออะไรที่เข้ามากระทบจิตใจก็เข้าใจในธรรมชาติของมัน

ยังจัดว่าเป็นคนโชคดีที่รู้จักให้อภัยเป็นก่อนจะสายไปกว่านี้ 

................

ความสัมพันธ์

เพราะมัวแต่สร้างฐานะ หาบ้านในฝัน เราเลยเอาเรื่องความรักเป็นเรื่องสุดท้ายที่จะนึกถึง 

หลังจากเลิกกับแฟนสมัยมหาลัยมาได้ 8 ปี ถึงได้เริ่มเปิดใจอีกครั้ง 

หลังจากที่มีบ้านแล้ว มันเหมือนชีวิตขาดอะไรไป เพราะความฝันที่วิ่งไล่มาหลายปีมันสำเร็จไปแล้ว จิตใจเลยโหวงเหวงไม่มีอะไรให้เป็นเป้าหมายชีวิต เลยลองมามีความรักบ้างดีกว่า ก่อนที่จิตใจจะหยาบกร้านจนใช้ไม่ได้ไปซะก่อน

เราเริ่มเปิดใจอีกครั้งตอนอายุ 36  นานเนอะ

เพราะหมกมุ่นและชินกับการใช้ชีวิตคนเดียวมานานเลยกลายเป็นคนหยาบไม่รู้ตัว  การไม่เชื่อในความรัก ไม่ศรัทธาในชีวิตคู่ เลยทำให้ความสัมพันธ์มันไปต่อไม่ได้ 

ตอนนั้นก็ไม่คิดว่าตัวเองเป็นปัญหา เพราะว่าโฟกัสเรื่องงานเรื่องสร้างฐานะอยู่ คิดแต่ว่า ถ้าใครรักเราจริงเขาต้องเข้าใจเรา แต่ความจริงแล้ว เราต้องเข้าใจตัวเองและเข้าใจเขาด้วย

ก็พยายามปรับเปลี่ยนตัวเอง เอาอดีตที่ผิดพลาดมาแก้ไข แต่ก็เหมือนไม่ดีเท่าไหร่ สุดท้ายก็เออ ปล่อยไป ขี้เกียจพยายาม 

จนกระทั่งคนล่าสุด เขาเข้ามาในช่วงที่เรากำลังตั้งเป้าหมายใหม่ให้ตัวเอง อยากมีความรักที่ง่ายๆดหมือนคนทั่วไป เราเลยอยากลองพยายามแบบเต็มที่ดูสักที 

เขาเข้ามาแบบซื่อตรง จู่โจม จนไม่น่าไว้ใจ  ด้วยความที่ไม่เคยเปิดใจให้ใครง่ายๆ เลยอยากลองอะไรที่ไม่ต้องคิดมากสักครั้ง 

 สัมพันธ์ของเราเลยคืบหน้าไปอย่างรวดเร็ว อะไรๆง่ายไปหมด ชอบฟังเพลง อ่านหนังสือเหมือนกัน  เราบอกว่าเขาว่าเราโลกส่วนตัวสูง เขารับได้ไม่เป็นปัญหา 

 เขาเอาใจ เราดูสำคัญ เขาบอกว่าเขาจริงใจ เราเลยคิดว่าจะเปิดใจให้เขาดูสักครั้ง ความสัมพันธ์เหมือนจะไปด้วยดี 

จนกระทั่งเรารู้ว่าเขามีอีกคนอยู่ในชีวิต เราถอยออกมาทันที สัญชาตญาณการป้องกันตัวทำงานอย่างรวดเร็ว 

จนกระทั่งคนเก่าในชีวิตที่ได้ห่างเหินกันกลับมาขอเป็นเพื่อน เราคุยกัน ให้อภัยกัน ยินดีที่เขาไดเจอใครดีๆ ทำให้เราเริ่มเปิดใจกับคนเก่าๆคนอื่นที่เราเคยตั้งกำแพงไว้ รวมถึงเขาด้วย

เรากลับไปเป็นเพื่อนอีกครั้งพร้อมทั้งอยากลองทำอะไรในสิ่งที่ตัวเองไม่เคยทำมาก่อน อยากแย่งเขามา อยากได้เขาคืน ยังเสพติดการเป็นคนของเขาอยู่

เราเริ่มจากการทัก การชวนคุย การชวนเที่ยว การส่งเพลง การจีบ ....นั่นแหล่ะ การทำอะไรที่ตนไม่ถนัดมักเกิดผลเสียเสมอ  พยายามได้ปีหนึ่งถึงเลิก ทนทู่ซี้ให้สุดแล้วยอมรับผลที่เกิดขึ้น จริงๆรู้สึกอายตัวเองนิดๆ แต่ก็ถือเป็นประสบการณ์

ถ้ามันใช่มันจะง่าย เราเชื่ออย่างนั้น เพราะงั้นการพยายามในสิ่งที่ยากจึงอาจไม่ใช่

สิ่งที่เรียนรู้

- เกลียดความสัมพันธ์ที่เริ่มจากสองคน แต่จู่ๆมีผู้หญิงอีกคนโผล่เข้ามาแสดงความเป็นเจ้าของ

- เคยชอบคนฉลาด ชอบจนถึงขั้นหลงไหล แต่ผู้ชายฉลาดมักไม่ใจดี

- เปลี่ยนสเปค ชอบคนใจดี ที่พึ่งพิงได้ 

"อย่าทะเลาะกับผู้หญิงเพราะเรื่องผู้ชาย มันน่าอาย " คำสอนของคุณย่าที่พร่ำสอนตั้งแต่เด็กดังก้องเสมอและยังดังต่อไป

เอาจริงๆแล้ว ช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาอยากมีใครสักคนอยู่ข้างๆ อยากทิ้งตัวใส่ อยากโดนกอดประโลมมากๆ การใช้ชีวิตคนเดียวนี่มันจะมีบางโมเม้นที่ไปต่อไม่ไหวต้องมีคนจูงมือจริงๆ 

ก่อนหน้านี่ อยากมีแฟนแค่ตอนหิ้วน้ำกับตอนป่วยไข้เท่านั้น  

ยิ่งแก่ ใจยิ่งบาง 

...........

สรุปแล้ว 10 ปีที่ผ่านมา ค่อนข้างภูมิใจในตัวเองพอสมควร การเริ่มจากศูนย์ จนมีทุกอย่างที่ตัวเองมีวันนี้ได้ต้องขอบคุณความทะเยอทะยาน ความดื้อและอัตตาของตัวเองและขอบคุณสถานการณ์ คนรอบข้าง จิตแพทย์ ที่หล่อหลอมจนทำให้เราตกผลึกได้อย่างทุกวันนี้ 

มุมมองวัยเลข 3 ต่างจากเลข 2 อย่างสิ้นเชิง และคาดหวังว่าวัยเลข 4 เราจะค้นพบหนทางที่ทำให้ใจเราสงบอย่างแท้จริง

ปล.ยังคนเป็นคนไม่ยี่หระต่อความตายเช่นเคย

ดาวดวงนั้น

การรู้ความต้องการของตัวเอง การมีเป้าหมายที่ชัดเจน เปรียบเหมือนดาวดวงใหญ่ที่ใจอยากไปถึง 

แต่การหลงทางในกาแลคซี่ที่มืดมิด มีเพียงแสงสะท้อนของดวงอาทิตย์ที่ตกกระทบกับดวงดาว ทำให้เกิดแสงระยิบระยับเย้ายวนใจ การหลงทางจึงเกิดขึ้นได้ง่าย

กว่าจะรู้ตัวอีกที ก็ถูกเหวี่ยงออกจากวงโคจรไปไกลเสียแล้ว

กว่าจะดึงตัวเองเข้าวงโคจรเพื่อวิ่งไปหาดาวขดวงนั้นก็แสนยาก การลอยตัวปล่อยไหลไปตามชั้นบรรยากาศก็สบายดีแต่ไม่มีความสุขให้คว้าไว้ 

ไม่รู้เลยว่ามนุษย์อวกาศอย่างฉันจะลอยไปทางไหน...ไม่รู้เลย

#ไม่ชอบชีวิตตอนนี้เลย

ฤดูฝนปีนี้

ปีนี้ฝนตกเยอะตั้งแต่ต้นปีเลยค่ะ เยอะจนลืมไปเลยว่ามีฤดูร้อน เดี๋ยวพายุลูกนั้นลูกนี้ประดังประเดเข้ามาไม่มีหยุด เลยทำให้ต้นไม้ต้นเล็กต้นน้อยค่อนข้างร่าเริง เร่งออกใบชูคอ ให้สมกับที่รอคอยความชุ่มฉ่ำ คุณจำปีพี่ใหญ่ ซึ่งโดยปกติจะออกดอกหอมฟุ้งเดือนเมษา เจอฝนเข้าไปก็ไม่น้อยหน้า ออกใบดกแตกยอดอ่อนหนาคลุมสวน

คุณไชยาแตกยอดสวยมาก แต่ช่วงนี้ไม่เข้าครัวเลยต้องตัดทิ้ง ให้เขาแตกยอดใหม่

ก่อนที่จะรกไปมากกว่านี้ เลยเรียกช่างประจำมาตัด ด้วยความมืออาชีพ ไม่ถึง 20 นาทีก็เสร็จ พร้อมเก็บกวาดเรียบร้อย 

จริงๆแล้วปูถ่ายรูปตรงนะคะ แต่ต้นจำปีเอียง รอให้ฝนหยุดตก จะให้ช่างมาทำรั้วใหม่ พร้อมชั้นวางกระถางผักและจะทำโรงปลูกเห็ดเล็กๆด้วย เหลือกิ่งไว้สักหน่อย ไว้กรองแสงให้เจ้าต้นเล็กๆในกระถาง

ปีนี้เชยชมกลิ่นเจ้าได้เพียงหยิบมือ ทุกๆปีได้เป็นกระจาด ปูยกมาไว้หัวเตียงค่ะ กลิ่นหอมอ่อนๆทำให้นอนสบาย

เมื่อก่อนจะไม่กล้าเด็ดดอกไม้ เชื่อว่าดอกไม้อยู่บนต้นจะเหมาะกว่า แต่หลังจากเรียนรู้ธรรมชาติ การตัดดอกไม้จะช่วยถนอมอายุต้นไม้ได้ยืนยาวขึ้น 

สิ่งที่ชอบคือ แสงเข้าบ้านมากเลยค่ะ โดยปกติแล้วบ้านปูแสงเข้านิดเดียว ยิ่งคุณจำปีสูงใหญ่เท่าไหร่บ้านก็ยิ่งมืดเท่านั้น 

แต่ไม่เป็นไร ปูชอบมืดๆ  

เป็นคนอยากมีบ้านของตัวเองตั้งแต่เด็ก ชอบอ่านและซื้อหนังสือเกี่ยวกับบ้านและการตกแต่ง วาดฝันไว้ว่าหน้าตาจะออกมาเป็นอย่างไร  มาวันนึงมีบ้านเป็นของตัวเองก็พยายามทำออกมาให้ตรงกับที่เคยฝันไว้ให้มากที่สุด แต่ก็ไม่ง่ายและไม่ใช่อย่างที่คาดหวังเลย แต่ก็พยายามค่อยๆสร้างไป สาเหตุเพราะความต้องการไม่สิ้นสุดของตัวเองนี่แหล่ะ 

บ้านต้องเป็นกล่องอัญมณีแห่งชีวิต /เลอ กองบูซิเย่

ตอนนี้เริ่มอยากมีบ้านเดี่ยวหลังเล็กไป ท่ามกลางสวนใหญ่ อยากปลูก อยากสะสมต้นไม้ให้เยอะๆ  ยิ่งศึกษายิ่งรู้สึกว่า พรรณไม้มีอะไรน่าสนใจมากๆ อยากมีป่าเป็นของตัวเอง อยากมีป่าไว้ให้ลูกหลาน ยิ่งดู Life is fruity สารคดีชีวิตของคุณชูอิจิ สึบาตะ สถาปนิกชื่อดังที่ผันตัวมาสร้างมรดกแก่ลูกหลาน ผู้คน ด้วยป่า ชอบมาก ชอบจริงๆ ชอบการดำเนินชีวิต ความคิด ความรักที่มีต่อภรรยา อยากมีคู่ชีวิตแบบนี้ ❤️

หากมอบเงินทองให้ลุกหลานสักวันคงหมดไป แต่ถ้ามอบดินที่ดี ต้นไม้ที่กินได้ ลูกหลานจะมีกินไม่มีวันหมด /ชูอิจิ สึบาตะ

วันนี้ฝนตกทั้งวัน จะใช้บริการเดลิเวอรี่ก็เกรงใจคนขับ เลยค้นตู้เย็นทำอาหารทานเอง

ผัดเบคอนใส่ถั่วงอกและต้นหอมญี่ปุ่น

ช่วงนี้เครียดทั้งเรื่องงาน โควิด ความฝัน และความรักที่ยึดติดคาราคาซังมาร่วมปี ทำให้ใจหดหู่เกินกว่าจะเข้าครัว ต่อให้ถนัดแค่ไหนเมื่อรามือก็ไม่คุ้นชิน ผัดผักวันนี้รสชาติแค่พอให้ท้องไม่หิวเท่านั้น

บางทีการหลงระเริงกับสิ่งใหม่ก็ทำให้หลงทางจนลืมเป้าหมายชีวิตที่แท้จริง

สวนน้อยคอยรัก

ช่วงนี้เริ่มผ่อนคลายได้แล้วค่ะ เริ่มมีเวลา เริ่มใจเย็น เลยมีเวลามาเอาใจใส่เรื่องอื่นบ้างที่ไม่ใช่แต่เรื่องตัวเอง

วันนี้มาอวดสวนหน้าบ้านค่ะ อวดทั้งที่รกๆนี่แหล่ะค่ะ พื้นที่ขนาดเล็กประมาณ 2 x 3 เมตร ซึ่งช่วงแรกปูตั้งใจจะปลูกดอกไม้ต่างๆ แต่ดอกไม้เอาใจยากเลยได้หันมาปลูกผัก ไม้ใบ ไม้ประดับแทน

ชอบมากหญ้าหนวดแมวเนี่ย ใครเห็นก็ขำว่าปลูกหญ้าทำไม ก็ดอกมันน่ารักนี่นา ฟิลลิ่งป่าๆหน่อย

ช่วงนี้ปูเริ่มหันมาปลูกผักกินเองค่ะ  อาศัยทำปุ๋ยจากขยะสดในครัว มาหมักกับหัวเชื้อน้ำตาล  ใส่ปุ๋ยคอก ดินที่เสื่อมสภาพหน่อย รดน้ำให้ชุ่ม หมักทิ้งไว้ 2 สัปดาห์ ถึง เดือนนึง เราก็จะได้ปุ๋ยหมักค่ะ เอามาผสมกับดินปลูกหรือเอาไปใส่ตามโคนต้นไม้ก็งามงด


ต้นแรกคือผักบุ้งค่ะ เป็นผักที่ปลูกง่ายมาก แต่ดินต้องชุ่ม น้ำต้องแฉะหน่อยค่ะ เพราะเขาชอบน้ำ ปูใช้ขุยมะพร้าวผสมดินด้วยอัตรา 1 / 3 ค่ะ คือขุยมะพร้าว 1 ส่วน ดินผสม 3 ส่วนเพื่อที่รากเขาจะได้ชอนไชง่ายๆ น้ำรดวันละครั้งตอนเช้า ค่ะ  อัตราก่อนโตนี่แทบจะทุกเม็ดเลย 

ปลูกผักบุ้งใส่กะละมัง

ผักกวางตุ้งดอก อันนี้คือแบบตั้งใจปลูกมากค่ะ อยากได้มากๆ เพราะดูในคลิปคุณซอ สะใภ้คอเรีย มีอีพีหนึ่งที่คุณซอไปเก็บผักกับแม่สามี แล้วผ่านต้นกวางตุ้งดอก ที่ต้นใหญ่มาก เหมือนไม้พุ่ม แล้วออกดอกดกมากกกกกกก สวย  เหมือนต้นไม้เลย ปูชอบ เลยกะทดลองปลูกดูค่ะ อยากได้ต้นโตแบบนั้น  

ต้นเอียงมาทางนึงเพราะโดนน้ำที่รดกระถางข้างๆค่ะ แต่โตได้ขนาดนี้ปูก็ใจชื้น

ต้นไชยา ได้ยินสรรพคุณเรื่องสารอาหารที่เป็นชุปเปอร์ฟู้ดมานาน ได้กิ่งมาจากเพื่อนบ้านใจดี 2 กิ่ง เอามาปักลงดิน รดน้ำบ้าง ตัดตกแต่งกิ่งบ้างตามอารมณ์ ที่เหลือปล่อยให้เทวดาดูแล ดูแลดีเชียวค่ะ ต้นโต สวยงาม แตกยอดทานไม่ทันเลย ปกติเอามาผัดใส่ไข่ ใส่กุ้งแห้ง หรือเอามาทำซุปมิโสะค่ะ อร่อยดี ใบมันๆคล้ายคะน้า

 กระเพราแดง ผักที่มีอยู่ทุกบ้าน ออกดอกดกมาก มองผิวเผินคล้ายลาเวนเดอร์  ปูก็แปลกนะคะ เป็นคนไม่ชอบทานกระเพรา แต่ต้องมีต้นกระเพราสักต้นไว้ในบ้านให้สบายใจ จริงๆปลูก โหระพา ใบแมงลักด้วยค่ะ แต่ไม่รอด กระเพรานี้ทนมือปูสุดแล้ว  ต้นนี้ปูไว้หน้าบ้านค่ะ แอบเอาความเชื่อของชาวฮินดูมาใช้ เรื่องการขจัดสิ่งไม่ดีไม่ให้เข้าบ้าน สายมูนิดนึง 

ให้เกียรติผู้พิทักษ์โดยการใส่กระถางแสนสวย ตั้งหน้าบ้าน  ตัดดอกออกทุกวัน พี่ก็ขยันออกดอกตลอด

มะลิ  ชอบมากค่ะ มะลิเนี่ย แต่ไม่ค่อยออกดอกให้ปูสักเท่าไหร่ คงเอาใจไม่ถูกใจเขา นานๆถึงออกดอกสักที  แต่ดอกโตนะคะ กลิ่นหอม ความฝันที่จะเด็ดมะลิปักแจกันวางข้างเตียงก็เป็นอันพับเก็บไป เพราะพี่ออกดอกปีละ 3 ดอกให้ดมเท่านั้นเอง 

ดอกโต หนานะคะ กลิ่นหอมมาก บางทีได้กลิ่นถึงรู้ว่าออกดอกแล้ว

เสน่ห์จัน  ต้นนี้มีทักษะการเอาชีวิตรอดสูงมากค่ะ ตอนแรกปูปลูกในกระถาง ใกล้ตายแหล่มิตายแล่ คือเหลือแต่หักับยอดเหี่ยวๆเท่าปลายนิ้วก้อย จะทิ้งก็สงสาร (เป็นคนไม่กล้าทิ้งสิ่งมีชีวิตค่ะ รู้สึกสงสาร เลยเก็บทุกชนิดในบ้านจนรกไปหมด) เลยเอาเจ้าหัวเหี่ยวฝังดินแถวนั้น ประกอบกับเข้าหน้าฝนพอดี ช่วงเวลา 4 เดือนน้องโตไวมาก ออกใบดกงดงาม สวยสมชื่อเสน่ห์จัน จริงๆ

เด็กน้อยผู้รอดชีวิต ใบโต ดก สวย เชียวค่ะ 

และสุดท้าย ต้นแมว  ชอบมากกกก กับการมานอนกินลมชมวิวข้างนอกบ้าน แม้ว่าจะร้อนแค่ไหนก็ตาม จับจองคนละกระถาง ซุกตัวลงขด มองนกที่บินไปมาพลางจินตนาการว่าเป็นนักล่าผู้ยิ่งใหญ่ 

แววตาของนางเสือสาว ที่มองคุณเป็นแค่กระต่ายป่าเนื้อนุ่ม

  

ถ่ายเอลิซาเบธไม่ค่อยชัดเลยค่ะ เพราะพี่เค้าไม่นิ่ง หลุกหลิกตลอด  หน้าตาน่าเขกหัวมาก

เมื่อวันก่อน คุณพี่ตัวดีแอบหนีออกจากบ้านไปเที่ยว จนดึกก็ไม่ยอมกลับ เรียกจนถอดใจ เดินหาจนท้อ ปูเลยปิดบ้านขึ้นนอน พอราวๆเที่ยงคืนเลยเดินมาเปิดบ้านกะเรียกเป็นครั้งสุดท้าย เจอคุณพี่นั่งหน้าบ้าน  รีบวื่งมาคลอเคลีย ทิ้งตัวยอมรับผิดแล้วรีบวิ่งไปทานข้าว คงหิวแหล่ะไม่งั้นคงไม่กลับมาหรอก แต่อย่างน้อยๆก็วางใจได้ว่าเขาโตพอที่จะกลับบ้านถูกแล้ว 

ดุไปนิดนึง ก็เหมือนเค้าจะรู้สึกผิดนะคะ เพราะวันต่อมาก็ไม่ออกนอกบ้านอีก แถมเรียกชื่อก็รีบวิ่งทะล่าหน้าบานมาประจบอีก ดูซิ จะสำนึกได้กี่วัน 


ไม่ว่าการปลูกผัก ปลูกต้นไม้ หรือเลี้ยงสัตว์ สิ่งที่เรามีอย่างมากและห้ามละเลยเด็ดขาดคือเรื่องความใส่ใจค่ะ เรียนรู้กันไป เอาใจกันไป เพราะสุดท้ายคนที่สุขใจก็คือเราเอง 

แด่คนที่ฉันเคยรัก

'เราจะแต่งงานแล้วนะ '

'ดีใจด้วย เจอความสบายใจสักทีนะ..'

ฉันกล่าวตอบรับเสียงใส ยิ้มนิดๆที่มุมปากพลางยกเบียร์แก้วใหญ่ขึ้นมาจิบ 

เรานัดเจอกันที่ร้านอาหารกึ่งผับกึ่งเรสเตอรอล ที่ๆเราเคยมาประจำเมื่อครั้นตอนที่ความสัมพันธ์ยังหอมหวาน  เขาเลื่อนจานอาหารมาวางตรงหน้าให้ฉันตักสะดวกขึ้น พร้อมดึงกระดาษเช็ดปาก บรรจงพับให้เข้ามุมก่อนจะนำมาเหน็บใต้จานข้าวของฉัน เผื่อใช้ในยามเช็ดปาก ก่อนจะตักทอดมันกุ้งเหลืองทองใส่จานให้ สิ่งที่เขาทำมันช่างละมุนใจเหลือเกิน

'อย่าปิดใจนักเลย มีคนอยากดูแลเธออีกเยอะ'

'เราอยากให้เธอเจอคนที่ใช่  เราไม่อยากให้เธออยู่คนเดียว เราเป็นห่วง เจอใครสักคนที่เธอรัก ความรักมันดีมากเลยนะ'

'ฉันเคยเจอแล้ว' 

ฉันตอบเสียงนิ่งมองหน้าเขา ก่อนจะตักทอดมันกุ้งใส่ปาก บรรยากาศเงียบสงัดลงชั่วเวลาหนึ่ง เขาหลบสายตาต่ำพลางตักยำเนื้อญี่ปุ่นใส่จานให้ฉัน 

'ตอนนั้นเราเลิกกันเพราะอะไรน๊า' ฉันลากเสียงยาวล้อกับเสียงเพลงพลางนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น

'เรารู้สึกไม่ถูกรัก' เขาตอบทันควัน

เขาเป็นเพื่อนที่ฉันแอบชอบมาหลายปี ตั้งแต่โสด มีแฟน ทะเลาะกัน เลิกกัน จนเป็นโสดอีกครั้ง ฉันเลยตัดสินใจยื่นขาเข้าไปในชีวิตเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ  เพราะเป็นเพื่อนมานาน ฉันเลยสัมผัสได้ว่า เขาคือคนปลอดภัยที่จะรัก 

เราเจอกันทุกครั้งที่ว่าง ความสัมพันธ์มันเริ่มใกล้ชิดจนพัฒนาไปอีกขั้น ฉันเริ่มกลัวความเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้น ไม่มั่นใจ เลยขอเว้นช่องว่างไว้ก่อน เขาไม่เข้าใจแต่ยอมรับข้อเรียกร้องนั้นอย่างเงียบเชียบ

'ทุกคนพูดอย่างนี้' 

'บางครั้งฉันก็ไม่เข้าใจ ถ้าสงสัยอะไรทำไมไม่ถาม มีปัญหาอะไรทำไมไม่พูด ชอบคิดเองเออเอง เหมือนรู้จักฉันดี  ทำอะไรให้มันยากไปหมด แล้วก็ทิ้งฉันไปเหมือนฉันเป็นตัวปัญหา ปล่อยให้ฉันเคว้งไม่มีคำตอบ อยู่กับความงง ความไม่มั่นใจมาเป็นปีๆ การสูญเสีย self esteem มันใช้ชีวิตลำบากนะเว้ย กลัวจะทำพังไปหมดโดยไม่รู้เลยว่ามันจะพังตรงไหน  พูดไม่เพราะเหรอ? พูดตรงไปงั้นเหรอ? แรดเกินไปเหรอ? มั่นใจเกินไปเหรอ? ไม่โรแมนติคเหรอ? เซกส์ห่วย? ทำอาหารไม่อร่อย? อะไรที่มันเป็นปัญหา ฉันไม่เคยรู้เลย รู้แค่ว่าอยู่ดีๆฉันก็โดนทิ้งอีกแล้ว '

'ฉันโดนทิ้ง โดยที่ทุกคนบอกว่าฉันไม่รัก '

'ไอ้บ้า ไม่รักจะกอดทำไม ไม่รักจะทำอาหารให้กินทำไม ไม่รักจะชวนคุยทำไม ไม่รักฉันจะตื่นมาทำผมแต่งหน้ารีดผ้าแต่งตัวรอเหรอ ไม่รักฉันจะคอยห่วง คอยชม คอยให้กำลังใจทำไม ไม่รักจะคอยเอาใจพะเน้าพะนอเพื่ออะไร ไม่รักจะนอนด้วยงั้นเหรอ ไม่รู้เหรอว่าของพวกนี้มันใช้พลังงานชีวิตจะตาย แต่เพราะฉันรัก ฉันเลยเต็มใจทำ มันไม่ใช่ว่าฉันทำแบบนี้กับทุกคน ไม่ใช่กับใครก็ได้'

เขาถอนหายใจ 

'เธอเงียบเกินไป ไม่รู้ว่าคิดอะไร เวลาเธอหายไปนานๆ เรารู้สึกเหมือนโดนทิ้งทุกที เธอหายไปแล้วกลับมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ด้วยสถานะที่มันไม่ชัดเจนมันทำให้เราไม่กล้าถาม ไม่กล้าโวยวาย กลัวเธอหายไปถาวร ได้แต่รอ แต่รอนานๆมันก็บั่นทอนจนต้องออกไปเอง'

' เราหายไปทำงาน อ่านหนังสือ วาดรูป จมกับโลกที่ฉันสร้างขึ้น  ชีวิตฉันมีปัญหาจะตาย ถามสิ ทำไมไม่ถาม อยากให้ตามจะตาย ฉันไปเคยหายไปไหนเกินสัปดาห์เลยนะ' 

' ไม่กล้าถาม กลัวเธอรำคาญ' เขาตอบ ฉันหัวเราะ

'ผู้ชายก็อย่างนี้ ปากหนัก'

'ตอนนี้ผู้ชายที่เคยเดทด้วย 2 คนแต่งงานไปแล้ว, 1 คนกลับไปคืนดีกับแฟนเก่า, 1 คนเพิ่งเลิกกับแฟนและกำลังเริ่มมีรักใหม่ ทั้งหมดนี้คบซ้อนทั้งนั้นและไม่เคยขอโทษฉันเลย'

' แค่คำขอโทษเอง ' 

'เราขอโทษ'

'โอเค น้อมรับด้วยใจ แต่เราไม่ไปงานนะ ไม่รู้จักใคร คบกันในเงามืดเกิ๊น'เขาหัวเราะในลำคอ 

'อวยพรให้เรามีความสุขด้วยนะ' 

'แน่นอน'

ก่อนจากกันเรากอดกันแน่น ตัวเขาผอมบางแต่สมส่วน กอดที่คุ้นชิน กลิ่นที่คุ้นเคย ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าเราไม่เลิกกันวันนั้น วันนี้ที่เจ้าสาวตรงนั้นจะเป็นฉันไหม ฉันสบัดความคิดนั้นทิ้งทันที

ระหว่างทางกลับบ้าน เพลง Nobody compares to you ซาวด์แทร็คประกอบ To all a boys I've loved before  ดังขึ้น ทำให้นึกถึงผู้ชายทุกคนที่ผ่านเข้ามาและจากไป  บทสนทนาในวันนี้ช่วยปลดล็อคสิ่งที่คาในใจได้มากทีเดียว บางทีอาจเป็นฉันเองที่ต้องเรียนรู้ที่จะสื่อสารให้มากกว่านี้  

ฟังเพลงเพลินๆก็มีข้อความที่เขาส่งมาทางแอพลิเคชั่นเด้งขึ้นที่หน้าจอโทรศัพท์

'วันนี้เธอปลดล็อคความรู้สึกเรา  ขอบคุณมากนะ ☺️' 

'เซกส์เธอไม่ห่วยนะ เธอเก่ง'