โชคดี

 

ขอให้วันนี้เธอมีความสุข ขอแค่วันนี้ฉันได้เฝ้าดู  ก็เพราะช่วงเวลาที่เธอยิ้ม 

เธออาจยังไม่เคยรู้ ว่ามันดีสักแค่ไหนกับหัวใจของฉัน

Move On

วันนี้วันเกิด

เคยมองภาพตัวเองตอนวัยกลางคนไม่ออก ไม่รู้ว่าใช้ชีวิตยังไง ทำอะไร มีเงินเก็บไหม มีความสุขแค่ไหน ครอบครัวเป็นไง โสดไหม แต่งงานรึเปล่า หน้าตารูปร่างจะเปลี่ยนแค่ไหน หาคำตอบในสิ่งที่ค้างในใจเนิ่นนานได้รึยัง ความฝันสำเร็จไหม ภูมิใจในตัวเองสักครั้งรึเปล่า 

พอถึงเวลานั้นจริงๆก็ไม่ได้แย่ ความทะเยอทะยาน ดึงดันตัวเองไปในทางที่ดีขึ้นเสมอ กลายเป็นคนไม่มีงาน ล่าความฝัน ออกจากความกลัว มีเงินใช้ตามอัตภาพ ไม่ได้แต่งงาน ยังคงไม่รู้สึกภูมิใจในตัวเอง และหาคำตอบของกำแพงตัวเองเจอ

กำแพงที่หาคำตอบมาร่วม 30 ปี โชคดีที่หาเจอและโอบกอดตัวเองแน่นๆ

หลังจากนี้คงค่อยๆปรับตัว รักตัวเองมากขึ้น ความทะเยอทะยานจะพาตัวเองไปในทางที่ดี โดยตั้งเป้าหมายชัดเจนคือความสุข อะไรที่ทุกข์ถ่วงใจถึงเวลาก็แค่ปล่อยไป

กลับมาบ้านเจอรอยยิ้ม เสียงหัวเราะของ 2 ดวงใจก็ทำให้ใจฟู  

ยังคงจำวันเกิดของใครบางคนได้ เฝ้าปราถนาให้เขาโชคดี มีความสุขเหมือนเพลง โชคดี ของเต้ ภูริต  และคงปล่อยให้เขาเป็นอิสระจากใจที่ยึดติด เห็นเขามีความสุขกับรักใหม่ก็ยินดีจากใจจริง 

เวลาจะเยียวยาทุกสิ่ง การยอมรับความจริงจะรักษาทุกอย่าง 

 ส่วนเราก็คงต้องปีนกำแพงตัวเองออกไปให้ได้ เพื่อใครสักคนที่ตั้งใจเข้ามา 

#ใครมูฟออนก่อนชนะ #แพ้ตลอด

I miss you, I'm Sorry

 

I miss you, I'm sorry 

...

คนเรานี่กว่าจะมีเป้าหมายของตนเองต้องใช้เวลานานแค่กันนะ

หลังจากออกจากงานมาได้สักพัก ฉันยังไม่เริ่มอะไรเลยสักอย่าง ปล่อยให้จิตใจและสมองเคลียร์พลังงานลบตกค้างออกให้หมด เพื่อเริ่มต้นใหม่อย่างเสรี ช่วงเวลานี่แหล่ะ ที่เป็นช่วงพบปะผู้คน เจอเพื่อนเก่า คนรู้จักเก่าๆ ถามอัพเดทชีวิตความเป็นไป 

' อ๋อ ลาออกมาทำในสิ่งที่อยากทำน่ะ งานที่ทำอยู่มันไม่ใช่ ' 

พอบอกอย่างนี้ไป ทุกคนยกฉันเป็นไอดอลขึ้นทันที ( ปกติก็ไอดอลเรื่องการใช้ชีวิตอยู่ละ นี่ยังมาเป็นไอดอลเรื่องลาออกจากงานอีก ) ทุกคนรอบข้างล้วนจำใจทนในสิ่งที่ไม่ชอบ ไม่ใช่ ไม่กล้าตัดสินใจเพราะภาระหน้าที่ที่แบกรับ บ้างก็ไม่รู้จะออกมาทำอะไร

ฉัน ผู้ซึ่งมีเป้าหมายตลอดแต่ก็เหมือนคนทั่วไป ไม่กล้าลงมือทำเพราะกลัวผิดหวัง ล้มเหลว เสียดายตังค์ ไม่มีต้นทุน จนกระทั่งสถานการณ์หลังชนฝานั่นแหล่ะจึงทำให้ตัดสินใจไปตายเอาดาบหน้า ถึงได้บ้าบิ่นลาออกจากงานที่มั่นคง

พอออกมานั่งนิ่งๆ บื้อๆ ถึงได้รู้แล้วว่า สิ่งที่กลัวมาตลอดมันไม่ได้น่ากลัวเลยนะ แค่ลาออกมาลองทำ ถ้าไม่เวิร์คก็กลับไปหางานใหม่เท่านั้น มนุษย์เราล้วนเกิดมาดิ้นรนทั้งนั้น และโอกาสก็ไม่ได้ยาก ถ้าเรามีความสามารถมากพอ การอยู่ในที่ๆเรายึดติดต่างหากที่น่ากลัว น่ากลัวว่าท้ายที่สุดแล้วจะไม่ได้ใช้ชีวิตอย่างที่ใจต้องการ  

ทำอาหารที่เป็นแพชชั่น อ้อยอิ่งการเลือกหนังสือมาอ่าน จับพู่กันวาดภาพตามใจปราถนา  นอนเท่าที่อยากนอน ออกไปเจอเพื่อนด้วยพลังงานที่ล้นปรี่ ...ชีวิตมันดีมากจริงๆ

พักเต็มที่ ได้เวลาหาเงินสักที ...