Soft Power

 หลังการตั้งรัฐบาล เราก็คาดหวังมาเรื่อยๆเนืองๆว่า การเมืองไทยจะดีขึ้นสักที อย่างน้อยการเลือกตั้งตามหลักประชาธิปไตยก็ทำให้เราด่ากันน้อยลง 

แต่ที่ผ่านมาเรารู้สึกได้ว่า นักการเมืองและคนที่ได้รับเลือกเข้ามาในการทำหน้าที่เหล่านี้ ยังคงไม่ได้ใส่ใจในการบริหารประเทศอย่างจริงจัง หลายสิ่งหลายอย่างยังคงได้แต่ส่ายหน้า ระอากันไป เอาน่า เขาเพิ่งเริ่ม รอดูอีกสักพักน่าจะเห็นการเปลี่ยนแปลง ภาวนาให้เป็นอย่างนั้น

เริ่มที่จับต้องได้ก่อน ที่ยังเป็นนโยบายและยังไม่ได้ประกาศใช้ เราจะยังไม่บ่นในตอนนี้ 

Soft Power  
จริงๆแล้วไทยมีศักยภาพในการส่งเสริม Soft power มากๆ มานานหลายสิบปี ไม่ว่าจะเป็นอาหาร แหล่งท่องเที่ยว ศิลปะ วิถีชีวิต เพลง หนัง  หรือแม้แต่ผู้คน แต่เหมือนไม่ได้รับการสนับสนุนจริงจัง เราจะเห็นแค่โฆษณาแล้วจบไป นานๆเห็นทีด้วยนะ แต่ Soft power ไทยที่เข้มแข็งมากตอนนี้คือมาจากยูทูบเบอร์ต่างชาติที่เขารีวิวเมืองไทยได้น่ารัก และนั่นยังทำให้ไทยยังเป็นเมืองท่องเที่ยวที่ใครต่อใครอยากมา อย่างที่เคยบ่นบนเฟสว่า เพราะผู้ใหญ่ไม่เข้าใจคำว่า Soft power ดีพอ เลยให้การทำงานออกมามันประดักประเดื่อง นโยบายเลยออกมาเป็น Hard power ไปโดยปริยาย เช่น การออกแบบเกงช้างลายประจำจังหวัด นั่นมัน OTOP นะ ใครสอนให้ใช้เรียก Soft power กัน 

จริงๆ Soft power มันไม่ได้ง่ายแต่ก็ไม่ยาก ถ้ารัฐจะให้การสนับสนุนจริงๆ ดูงานได้จากเกาหลี จากประเทศที่ไม่มีอะไร มาถึงตอนนี้เขาสถาปนาตัวเองเป็นจ้าวต่างๆไปเรียบร้อยแล้วนะ จ้าวแห่ง Entertainment, จ้าวแห่งผักดอง, จ้าวแห่งผักห่อ, จ้าวแห่งหมูสามชั้น ฯลฯ แล้วคือการเคลมของเขาก็ไม่อาจโต้แย้งได้ เพราะเขาทำให้เห็นอย่างนั้นจริงๆ  ซึ่งการที่จะมาถึงจุดนี้ได้ คนเขาก็สู้ รัฐเขาก็สนับสนุน ถ้ายังจำกันได้ในยุค 90 ทางเกาหลียังส่งทีมงานมาดูงานเพลง แฟชั่นของไทยอยู่เลย แล้ว 30 ปีให้หลังเขานำหน้าไทยไปเยอะมาก และกลายเป็นไทยที่วิ่งตามเขา ในช่วงต้นๆของวงการ k pop เขาไม่อายที่จะก๊อปปี้คนอื่น แต่เขายังคงมั่นใจและพัฒนามาจนเป็นทุกวันนี้ ถ้าให้วิเคราะห์กัน ในความคิดเห้นของเรา เราว่าไทยยังคงไม่เชื่อในตัวเองมากพอ ไทยมักมองว่าสิ่งที่ตัวเองมี ตัวเองเป็นมันล้าหลัง และมักวิ่งหาสิ่งที่ตัวเองคิดว่าเจ๋ง เลยทำให้เราติดนิสัยวิ่งตามหลังคนอื่น 

เหมือนวัฒนธรรมอิสาน ที่ต่อสู้กับการดูถูกเหยียดยาม ความบ้านนอก ถูกผลักเป็นพลเมืองชั้นรากหญ้ามาตลอดกาล แต่เมื่อ 10 -15 ปีมานี้ ด้วยความเป็นหนึ่งของชาวอิสานด้วยกัน ความสนุก ความไม่อายที่จะเป็นคนอิสานทำให้ความเป็นอิสานเข้มแข็งขึ้น อย่านะ เมื่อก่อนนี่ใครกินส้มตำปลาร้านี่ถูกสาปมาก พูดอีสานในพื้นที่สาธารณะยังถูกเดินหนี ถูกผลักออกจากกลุ่มหรือเป็นตัวตลก ก็เคยมาแล้ว  การต่อสู้นี้สิ้นสุดลงและเห็นภาพได้ง่ายจากหนังจักรวาลไทบ้าน ที่คนทุกภาคพร้อมตบเท้าเข้าโรงดู ไม่ได้นึกรังเกียจโดยเฉกเช่นสมัยก่อน แล้วนายกก็มาเคลมเอา Soft power ง่ายๆ ด้วยการใส่ชุดไทยเข้าไปดู เดี๋ยววววววววววว ....กรอกตาบนแป๊ป 

ประเทศจีน เรารู้กันอยู่แล้วว่าเป็นแหล่งผลิตสินค้าคุณภาพต่ำของโลก แต่ทำไมยังขายได้ และขายดี เทศกาล 11.11 นี้คือช่วงที่เงินไหลเข้าประเทศอย่างมหาศาล เพราะรัฐบาลจีนเขามองเห็นศักยภาพในการหาเงินไงล่ะ จะมีใครสักกี่คนที่รู้บ้างว่า รัฐบาลจีน สนับสนุนการส่งออกโดยการเป็นฝ่ายรับผิดชอบค่าขนส่ง โดยให้พ่อค้าแม่ค้ารับผิดชอบในการผลิตและจ่ายภาษี การจัดส่งจากจีนมาไทยกินระยะเวลาไม่ถึงสัปดาห์ ค่าขนส่งที่แสนถูก รวดเร็ว กับของที่ราคาไม่แพง ปัจจัยหลักเพียงเท่านี้ตลาดจีนก็ตีตลาดไทยได้วอดวาย โดยรัฐบาลไทยได้แต่นิ่งเฉย  เมืองไทยเป็นเมืองที่มีสินค้ามีคุณภาพขึ้นชื่อของโลก แต่ถ้ารัฐยังไม่ให้ความสำคัญกับ SMEs ปล่อยให้ผู้ประกอบการสู้กันเองแบบนี้ ก็อดเสียดายเงินที่จะเข้าประเทศไม่ได้ 

บางทีคำว่า Soft Power ก็ไม่ใช่แต่พูดๆกัน อาจต้องเข้าใจและดำเนินการให้ถูกวิธีด้วย Soft power สร้างขึ้นได้ ถ้าร่วมมือกันระวังภาครัฐและเอกชน  ส่งเสริมกันไป อยากเห็นคนต่างชาติเดินทางมากิน ส้มตำ ลาบ ก้อย แกงเหลือ ไส้อั่ว อยากเห็นไทยสถาปนาเป็นจ้าวแห่งการตำ, จ้างแห่งการแกง, จ้าวแห่งผัดเผ็ดร้อน บ้าง 

Soft power คือพลังกระตุ้นทางความรู้สึก เห็นแล้วหิว เห็นแล้วอยากใส่ เห็นแล้วอยากไป ซึ่งมันไม่ควรกระตุ้นแค่ต่างชาติ คนไทยก็ต้องการการถูกกระตุ้นเช่นกัน 

ตอนนี้หน่วยงานที่ทำหน้าที่ Soft power อย่างเข้มแข็งและสุดความสามารถคือเมียไทยในต่างแดน ผู้ที่นำวัฒนธรรมการกิน ประเพณี ไปเผยแพร่จนสามีและคนรอบตัวสามี เครซี่ไทยเป็นทิวแถว เนี่ย ชื่นชม


บ่นเรื่องอื่นบ้างหลังจากว้าวุ่นเรื่องตัวเองมาระยะนึง 

เดี๋ยวจะบ่นเรื่องการศึกษาไทย