NIDHRA

ปลุกปล้ำกันมาพักใหญ่ๆ กว่าจะเป็นรูปเป็นร่างก็หลายเดือน เย้!! 

หลังจากนี้คงยุ่งไปอีกสักพักเลย การทำอะไรคนเดียวนี้วุ่นวายดีแฮะ ต้องคอยจด คอยเชคกันลืม 

สวมบทเป็นดีไซเนอร์ จัดซื้อจัดหา บัญชี ผลิต กราฟฟิค เซล์ โลจิสติกส์ สตอค ตอนที่ทำงานตำแหน่งเดียวว่ายากแล้ว ตอนนี้ยากกว่าหลายเท่า แต่มันโอเคตรงที่มันเป็นของเรา เราเลยยุ่งไปยิ้มไป 😊

ตอนนี้อยู่ระหว่างรอการผลิต  ตอนนี้ได้ต้นแบบมาถ่ายรูปทำแอดก่อน 

หลายคนสงสัยว่าทำไมทำชุดนอน มีสตอรี่นะ เดี๋ยวเล่าให้ฟัง 

สวมบทเจ้าของที่แท้ทรู

ไม่แน่ใจเลยว่าจะสำเร็จแค่ไหน แต่การได้ทุ่มทำในสิ่งที่อยากทำมันก็ได้ก้าวข้ามความกลัวไป นี่ก็คือเป็นประสบการณ์ชีวิตแล้ว

ตอนนี้ทำแบรนด์ poochi something อีกแบรนด์ไปพร้อมกัน เลยวุ่นวายมากหน่อย แต่ก็สนุกดี ใจเต้นอีกครั้งหลังจากซังกะตายมาหลายปี 

ชีวิตมันสั้นต้องรีบทำ ก่อนจะเสียดายมากไปกว่านี้ 

ใจแตกกินแป้ง กินน้ำตาลไป3วันขึ้นมา 1 โล เส้าใจ กว่าจะลดได้ 1 โล ใช้เวลาไปตั้ง 3 อาทิตย์ 

Mood # ไม่มีแมวให้กอด

ไม่มีบ้านให้กลับ 

ไม่มีเตียงให้นอน 

ไม่มีแมวให้กอด

อยู่ท่ามกลางคนมากมาย แต่ไม่มีใครสักคนพูดภาษาเดียวกันกับเรา เลยนั่งฟัง อือ ออ ไปเรื่อยๆ พยายามมากสุดได้แต่ยิ้มเพื่อรักษาบรรยากาศ 

แต่งตัวสวย ออกไปนั่งฟังเพลง เปิดเบียร์ มีเรื่องดีๆผุดขึ้นมาในหัว เผลอยิ้ม อยากเล่าให้ใครสักคนฟัง แต่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น 

ทำงาน เจอปัญหา หาทางแก้ปัญหาจนได้ด้วยตัวเอง นั่งภูมิใจ ถ้ามีใครรับรู้แล้วชมสักหน่อยคงรู้สึกดี

แมวหายออกจากบ้าน เดินวนหาจนเหนื่อย เสียงแหบพล่า เดินวนหาจนดึกดื่น ทางเปลี่ยว มีเพื่อนร่วมทางคงใจชื้นสักหน่อย 

แสร้งทำเป็นเก่ง เด็ดขาด ไม่เอ่ยเอื้อนขอความช่วยเหลือจากใคร ....เหนื่อยแทบขาดใจ

แมวตัวเล็กที่ชอบนอนกอดได้จากไป ตัวส้มที่อยู่ชอบเคลียชิดใกล้แต่ไม่ยอมให้กอด รู้สึกเศร้าดึงเขามากอด โดนสะบัดทิ้งแบบไม่ใยดี

รักตัวเองมาโดยตลอด อะไรไม่ดีตัดทิ้ง แต่กลับปล่อยให้ใครวิ่งวนในหัวมานานหลายปี แบบฟรีๆ  น่าเศร้าที่เขาไม่เคยทำดีด้วยแม้สักครั้ง





  
พยายามใช้ชีวิตให้ง่าย แต่ไม่เคยง่ายจริงๆสักที
 

ว่าจะเลิกเขียนบล็อกแนวความรู้สึกลบๆ แต่ก็ยังเผลอกลับมาเขียนอยู่ดี  ดี เอาไว้ให้ตัวเองอ่านตอนเข้มแข็งกว่านี้ ว่าอย่างน้อยเคยมีโหมดอ่อนแอ 

Suspiria

 

ทุกคนมีแม่คนเดียว โกโก้

อืมมมม ทำไมถึงเพิ่งได้ดูนะ ทั้งๆที่ตอนฉายนี่กระแสดีมากๆ ขึ้นชื่อว่าหนังโหดแต่ก้ไม่คิดว่าจะโหดขนาดนี้ 

หนังเปิดตัวว่าด้วยสาวน้อยซูซาน สาวบ้านนอกคอกนาคว้าฝันจากอเมริกามาเข้าคณะเต้นรำชื่อดังที่เบอลิน ด้วยความสามารถ ความไร้เดียงสา ทำให้ถูกต้อนรับอย่างอบอุ่น 

หนังไม่ได้รีรอให้เราคาดเดาเอาเองในบรรยากาศของหนังที่ถ่ายทอดออกมา ค่ะ มันคือโรงละครแม่มด ที่มีลัทธิการบูชาซาตานโดยสาวบริสุทธิ์ และซูซานของเราคือเหยื่อในการบูชานั้น 

การค้นหาความจริงของลัทธิแม่มดนี่กลับไม่ใช่หน้าที่ของซูซาน กลับเป็นของซาร่า เพื่อนสนิท เพราะซาร่ามีเพื่อนสนิทที่ชื่อแพทริเซียหายตัวไป เมื่อซาร่าเตือนซูซานเรื่องความไม่ปปกติของคณะละครนี้ ซูซานกลับไม่ใส่ใจ 

 ในคณะเต้นรำนี้จะมีการโหวตผู้ควบคุมคณะ ระหว่างมาดามบลองต์ + มาดามมาโกสต์ โดยมาร์โกสต์ได้รับการโหวตสูงสุดนี้ไป

ขณะเดียวกัน จิตแพทย์โยเซฟผู้มีพันธนาการทางจิตใจกับภรรยาที่หายสาบสูญไป  เป็นแพทย์ประจำตัวแพทริเซียที่รู้ถึงความไม่ปกติของโรงละครนี้จึงเข้ามาสืบหาตวามจริง เพื่อล้มล้างความรู้สึกผิดที่ทำให้แพทริเซียตกในอันตราย จนตัวเองเกือบเอาชีวิตไม่รอด

ความฉิบหายเกิดขึ้นในวันพิธีกรรม เหล่าแม่มดผู้ทะนงตัวได้จัดพิธีบูชายันต์ มาดามบลองต์ผู้เอ็นดูซูซาน ขัดขวางเข้า ทำให้มาโกสต์แม่มดร่างพิการไม่พอใจถึงกับจัดการฆ่ามาดามบลองต์ทิ้ง 

"ก่อนที่เจ้าจะเข้าร่วมพิธี เจ้าต้องลืมว่าเคยมีแม่มาก่อนหน้านี้ และต่อไปเจ้าจะมีแม่แค่คนเดียว" มาโกสต์บอกซูซาน
" แม่ของเจ้าชื่ออะไร?" ซูซานถามมาโกสต์เสียงใส
" พระแม่ ซัสพีริโอรัม" มาโกสต์ตอบ
" ข้านี่แหล่ะ แม่เจ้า " ซูซานตอบเสียงเรียบ แล้วความวายป่วงก็เกิดขึ้นหลังจากนี้ พลางนรกได้ปรากฎปิศาจขึ้นมาจัดการผู้ที่เลือกข้างมาโกสต์ 


"ข้าเสียใจด้วยด๊อกเตอร์ที่ลูกสาวข้าทำให้ผู้คนเดือดร้อน ข้าจะดูแลลูกสาวข้าได้ดีกว่านี้ "  พระแม่ ซัสพีริโอรัม มาหาด๊อกเตอร์ในเช้าวันถัดมาพร้อมบอกความจริงเกี่ยวกับภรรยาที่หายไปเพื่อให้ด๊อกเตอร์หายติดค้างในใจ พร้อมทั้งลบความทรงจำทั้งหมดที่เกิดขึ้น 

มาถึงตอนนี้เราจะเข้าใจในความอิหยังวะของหนังที่แสดงออกมาตลอดเรื่อง ว่าจริงๆแล้วซูซานคือ พระแม่ ซัสพีริโอรัม ที่มาปราบพยศลูกสาวที่ดื้อรั้น นั่นคือทำไมซูซานถึงได้มีพฤติกรรมแปลกๆแบบงงๆ 

เรื่องนี้ถูกฉายครั้งแรกเมื่อปี 1977 โดยทิลด้าปลุกปล้ำต่อสู้ให้นำมารีเมคใหม่อีกรอบ และเธอรับไป 3 บทบาทจุกๆ ทั้งบทมาดามบลองต์ ด๊อกเตอร์โยเซฟ และมาโกสต์   โดยเฉพาะบทโยเซฟที่เนียนมากจนเราดูไม่ออกเลย 

หนังทำถึงมาก ให้ความรู้สึกกดดัน ไม่ปลอดภัย สะอิดสะเอียน คลื่นเหียนมากพอสมควร

สมคำร่ำลือ ดีงาม

...........................................

ถ้าเราเป็นนักแสดงฮอลีวู้ด คนที่เราจะหมั่นไส้มากๆคือ ดาโกต้า นอกจากหน้าตาดี พื้นเพชาติตระกูลที่ทำให้ไม่ต้องดิ้นรนในวงการมากนัก เธอมักได้รับบทดีๆอยู่เสมอๆ ถึงแม้ไม่ได้ดังเปรี้ยงแต่การสั่งสมประสบการณ์ของเธอจะทำให้เธอเป็นแถวหน้าในวงการนี้ในสักวัน 

เราชอบที่เธอไม่ยึดติดกับภาพลักษณ์ บท หรือโปรดักชั่น และรูปร่างของเธอก็ชวนมองอยู่ไม่น้อย

ผู้ชายชื่อ จางจูวอน

 หายหน้าหายตาไปติดซีรีย์   moving มาได้สักพักใหญ่ มี 18 ตอนที่ดูเพลินๆจนไม่อยากให้จบ เป็นเรื่องของผู้มีพลังวิเศษโดยธรรมชาติ ที่ได้มาทำงานในองค์กรลับๆของรัฐบาล และถูกตามล่าจากรัฐบาลเช่นเดียวกัน  เรื่องไม่เน้นการไล่ล่าทั่วไปแต่เน้นเรื่องครอบครัวของผู้มีพลังวิเศษ ที่ต้องปกป้องครอบครัวของตัวเอง 

หนึ่งในนั้นคนที่เรารู้สึกชอบมากและตกหลุมรักจริงๆคือ จางจูวอน ชายร่างใหญ่ พลังเยอะ และที่สำคัญเป็นผู้มีพลังวิเศษในการเยียวยาร่างกายตัวเองอัตโนมัติ พูดง่ายๆคือ ต่อให้โดนยิง โดนฟันยังไง ไม่กี่วินาทีร่างกายก็กลับมาเป็นปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จางจูวอน เป็นเด็กบ้านนอกที่โตมากับนักเลงหัวไม้ ด้วยพลังที่มีทำให้เขาถูกครอบครัวทอดทิ้ง หัวหน้าแก๊งค์นักเลงรับเข้ามาเป็นน้องรัก ใช้เป็นไม้ตายในการสยบแก๊งนักเลงอื่นๆโดยรอบ พละกำลังอำนาจที่มี ใครต่อใครเรียกเขาว่า "สัตว์ประหลาด"  การเป็นน้องรักของหัวหน้าทำให้เขาคิดว่าแก๊งค์นี้คือครอบครัวมาตลอด ซื่อสัตย์ รัก สั่งให้ทำอะไรก็ทำชนิดไม่คิดชีวิต 

จนมาวันหนึ่ง เขาถูกหัวหน้าหักหลัง ถูกน้องร่วมสาบานทรยศชนิดที่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้น ทำให้เขาเสียใจ เจ็บปวดมากขนาดยืนร้องไห้กลางถนน เพราะไม่รู้จะไปทางไหน ไม่มีที่ให้เขากลับไป  จน จีฮี สาวขายกาแฟขี่มอไซค์ผ่านมา 

" ผู้ชายตัวใหญ่ ยืนร้องไห้กลางถนน ใครเห็นก็ต้องสงสาร จะปล่อยผ่านไปได้อย่างไร " จีฮีกล่าว 

จีฮีเป็นสาวขายกาแฟซึ่งในบริบทเกาหลีใต้ช่วงปี 1990-2000s คือการขายบริการทางเพศในรูปแบบสาวกาแฟที่เสริฟกาแฟถึงห้องพัก  ความสำพันธ์ระหว่างเขาสองคนเกิดขึ้น นักเลงบ้านนอกผู้ใสซื่อเมื่อตกหลุมรักก็พยายามจีบ เป็นชายที่สุภาพต่อหน้าสาวที่ตนแอบรัก จีฮีประทับใจความสุภาพนั้น 

หลังจากถูกตามล่าจากเหล่าอันธพาล จนทำงานให้องค์กรลับของรัฐบาล เมื่อตนมีความมั่นคงขึ้นจึงได้ตามหาจีฮีอีกครั้ง

จีฮี: “ไม่เจอกันนานมากๆ” จางจูวอน: “ผมมีเรื่องต้องทำน่ะครับ” จีฮี: “นึกว่าหลงทางอีก หลงเก่งสุด แต่ก็ยังมานี่ได้นะคะ” จางจูวอน: “ก็ยังหลงเก่งอยู่เหมือนเดิมครับ แต่ผมพยายามตามหาคุณจีฮี” จีฮี: “โรแมนติกจัง”    

ทั้งสองรักกัน ใช้ชีวิตร่วมกัน คอยสนับสนุนกันและกัน ความสุขของจีฮีคือการที่ชายคนรักของเธอมีชีวิตกลับมาบ้าน  ความสุขของจูวอนคือการมีบ้านที่มีจีฮีให้กลับ 

ประเพณีครอบครัวคือทุกๆเดือนจะมีวันกินเนื้อ 1 วัน มีรอบวันกินเนื้ออยู่วันหนึ่งที่จูวอนบอกว่าไม่สามารถกลับมากินได้เพราะติดภารกิจ ขอเลื่อนเป็นวันอื่น จีฮีบอกไม่ได้ วันนี้วันกินเนื้อของเราแค่เดือนละครั้งอย่าผิดนัดได้ไหม จูวอนรู้สึกงี่เง่าจึงได้มีการทะเลาะกันกันเกิดขึ้น 

" มันไม่ใช่วันกินเนื้อย่างที่คุณเข้าใจ มันคือวันไข่ตก คุณรู้ใช่ไหมว่าก่อนหน้านี้ฉันทำอาชีพอะไร ฉันไม่กล้าและอับอายที่จะขอมีลูกกับคุณตรงๆได้ ฉันอยากมีมาตลอด ลูกที่ใจดีเหมือนคุณ "  จีฮีกล่าวอย่างเจียมตัว

การทะเลาะครั้งนั้นเป็นครั้งแรก ครั้งเดียว ครั้งสุดท้ายในชีวิตคู่

ทั้งสองมีลูกสาวด้วยกัน หน้าตาเหมือนแม่ แข็งแรงเหมือนพ่อ ชีวิตที่เพียบพร้อมมีความสุขมีเพียงแต่ในนิทาน ไม่นานจีฮีเกิดอุบัติเหตุพร้อมลูกสาว แน่นอนว่าลูกสาวรอดชีวิตและจีฮีเสียชีวิต

จูวอนร่ำไห้ราวใจจะขาด ขาดแล้วแสงสว่างในชีวิต ขาดแล้วที่พักพิง ขาดแล้วบ้านให้กลับ  แต่ต้องมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อดูแลลูกที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจ 

..................

เป็นคนเซนซิทีฟกับความรักแบบนี้มาก โดยเฉพาะความรัก ความซัพพอร์ทจากครอบครัวแบบนี้ จูวอนไม่ได้หล่อ รวย เท่ ฉลาด เป็นเพียงชายคนนึงที่รักผู้หญิงคนหนึ่งอย่างซื่อตรง จริงแท้ ไม่เล่นเกม ไม่ซับซ้อน โดยไม่สนว่าอดีตของเธอคืออะไร รักที่เธอเป็นเธอ   รักที่พร้อมปกป้อง ดูแล ทะนุถนอม ให้ความสำคัญ เสียสละ  คือเป็นความรักที่เรียบง่ายแต่แท้จริง  

ในชีวิตคนเราจะมีอะไรดีไปกว่าการได้รักและรับรักใครสักคนอย่างปลอดภัย 
 

ฤดูใหม่

 

งือ ชอบเพลงรักอบอุ่น 
ฟังไปให้ใจอุ่น