เรามักมองข้ามข้อเสียของเขาคนนั้น
มองข้ามยังไม่พอ ยังหาเหตุผลมาเข้าข้าง เข้าใจ
บางทีก็ทำเป็นเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ ให้อภัย
เหมือนเราตกลงไปในหลุมขนมหวาน
ที่หอม อร่อย ถูกปากชวนเคลิบเคลิ้ม
ทั้งๆที่รู้ว่าถ้าทานมากเกินไปมันไม่ดี
แต่เราก็อดใจไม่ได้ พร้อมหาข้ออ้างและเหตุผลในการกินมันเข้าไป
...เพราะอะไร?
เพราะร่างกายเราขาดหวานไม่ได้น่ะสิ
ชีวิตเราเลยขาดความรักไม่ได้...ฉันใดก็ฉันนั้น
เราหลุ่มหลงความหอมหวานของความรัก
เสพติดความสุข และยึดติดกับความอาวรณ์ ที่เรียกว่า ความผูกพัน
เรายกให้ความรักเป็นความสำคัญในการดำรงชีวิต
ไขว่คว้า ค้นหา ดึงดัน ยืดเยื้อ
ทำทุกอย่างทุกวิถีทางเพื่อให้ความรักอยู่กับตัวให้นานที่สุด
จนลืมนึกถึง "ความสุข"
ความรักที่ดี คือ ความสุข
แต่เมื่อไหร่ที่เราเริ่มทุกข์ เสียใจ ร้องไห้
เมื่อนั้นแหล่ะ ที่ความรักได้จากไปแล้ว
เหลือแต่เราเท่านั้นที่ "ยึดติด"
และหลอกตัวเองว่า "ความรัก "....ยังอยู่
หนุ่มสาวเอย...ก่อนที่จะเข้าข้างใคร เข้าใจใคร
โปรดเข้าข้างตัวเอง เข้าใจตัวเอง
เพราะสุดท้ายแล้ว
คนที่ทำให้เรามี - ความสุข - ที่สุด คือ
...
...
ตัวเราเอง
No comments:
Post a Comment