วันพรุ่งนี้เป็นวันแห่งความรัก
เพราะนักบุญที่ตายเพื่อความรักของหนุ่มสาว
เพราะเด็กน้อยที่เที่ยวสาระแนยิงศรปักหัวใจคนเล่น
เพราะวันที่เราสามารถแสดงความรู้สึกในใจได้โดยไม่รู้สึกผิด
เพราะอะไรก็แล้วแต่...
วันที่ 14 กุมภาพันธ์กลายเป็นวันสำคัญที่ทุกคนเฝ้าคอย
...
...
คอยอะไร?
ตั้งแต่เกิดมา ฉันไม่เคยได้รับดอกไม้ในวันนี้เลยสักดอกเดียว
(ไม่นับวัยปั๊ปปี้เลิฟนะ วัยนั้นเป็นแค่วัยเห่อประเพณีเฉยๆ ไม่ให้ดอกไม้ ไม่ได้ดอกไม้ ถือว่าเชย)
ไม่ว่าจะมีแฟนหรือไม่มีแฟน มีคู่เดทหรือไม่มีคู่เดท
วันวาเลนไทน์ก็ไม่ได้ทำให้ฉันเป็นผู้หญิงหวานๆถือช่อดอกไม้โตๆ สักที
ฉันเคยถามผู้ชายข้างกายฉัน ผู้ที่เคยอยู่ในช่วงเทศกาลนี้ว่า
"ทำไมไม่ให้ดอกไม้ฉันในวันนี้?"
- คนอื่นเค้าถือดอกไม้กันหมดแล้ว ถ้าปูชิถือมันก็เหมือนเค้าน่ะสิ // น่าน...ยัดเยียดความเป็นอินดี้ให้ตรูอีก!
- มันก็เทศกาลวันนึงเท่านั้นเอง ความรักที่มีให้ผมมีให้คุณทุกวันอยู่แล้ว มากกว่าวันนี้อีก // ลิเกกลบเกลื่อน..
- ไม่เอาหรอก เวลามีคนมองมา มันแปลกๆ เขิน // ทีกอดตรูในที่สาธารณะ ทำอะไรประเจิดประเจ้อดันไม่เขิน!
- ปูชิไม่เหมาะกับดอกไม้ หรืออะไรแบบนี้หรอก // เลือกคาแรกเตอร์ให้ซะงั้น
- ผมลืม ....// พูดตรงๆเลย
บลา บลา บลา
...
...
สารพัดเหตุผลที่จะเอามาอ้างและคำอ้างเหล่านี้ ทำให้ฉันเป็นคนชาชินกับเทศกาล
และมองผู้หญิงผมลอนสลวยในชุดลูกไม้พร้อมถือดอกไม้ช่อโตด้วยสายตาเฉยชา..
พร้อมกับถามตัวเองว่า ถ้ามีคนให้ดอกไม้หรืออะไรแบบนี้ จะรู้สึกยังไง?
ไม่รู้สิ ...นึกความรู้สึกนั้นไม่ออก
ฉันคงต้องหาใครสักคนมากระตุ้นความรู้สึกนั้นแล้วล่ะ
ก่อนที่มันจะตายด้านถาวร
...
