วันแห่งความรัก

วันพรุ่งนี้เป็นวันแห่งความรัก

เพราะนักบุญที่ตายเพื่อความรักของหนุ่มสาว
เพราะเด็กน้อยที่เที่ยวสาระแนยิงศรปักหัวใจคนเล่น
เพราะวันที่เราสามารถแสดงความรู้สึกในใจได้โดยไม่รู้สึกผิด

เพราะอะไรก็แล้วแต่...
วันที่ 14 กุมภาพันธ์กลายเป็นวันสำคัญที่ทุกคนเฝ้าคอย
...
...
คอยอะไร?

ตั้งแต่เกิดมา ฉันไม่เคยได้รับดอกไม้ในวันนี้เลยสักดอกเดียว
(ไม่นับวัยปั๊ปปี้เลิฟนะ วัยนั้นเป็นแค่วัยเห่อประเพณีเฉยๆ ไม่ให้ดอกไม้ ไม่ได้ดอกไม้ ถือว่าเชย)
ไม่ว่าจะมีแฟนหรือไม่มีแฟน  มีคู่เดทหรือไม่มีคู่เดท
วันวาเลนไทน์ก็ไม่ได้ทำให้ฉันเป็นผู้หญิงหวานๆถือช่อดอกไม้โตๆ สักที

ฉันเคยถามผู้ชายข้างกายฉัน ผู้ที่เคยอยู่ในช่วงเทศกาลนี้ว่า
"ทำไมไม่ให้ดอกไม้ฉันในวันนี้?"

-  คนอื่นเค้าถือดอกไม้กันหมดแล้ว ถ้าปูชิถือมันก็เหมือนเค้าน่ะสิ  // น่าน...ยัดเยียดความเป็นอินดี้ให้ตรูอีก!

- มันก็เทศกาลวันนึงเท่านั้นเอง ความรักที่มีให้ผมมีให้คุณทุกวันอยู่แล้ว มากกว่าวันนี้อีก  // ลิเกกลบเกลื่อน..

- ไม่เอาหรอก เวลามีคนมองมา มันแปลกๆ เขิน // ทีกอดตรูในที่สาธารณะ ทำอะไรประเจิดประเจ้อดันไม่เขิน!

- ปูชิไม่เหมาะกับดอกไม้ หรืออะไรแบบนี้หรอก // เลือกคาแรกเตอร์ให้ซะงั้น

- ผมลืม ....// พูดตรงๆเลย

บลา บลา บลา
...
...

สารพัดเหตุผลที่จะเอามาอ้างและคำอ้างเหล่านี้  ทำให้ฉันเป็นคนชาชินกับเทศกาล
และมองผู้หญิงผมลอนสลวยในชุดลูกไม้พร้อมถือดอกไม้ช่อโตด้วยสายตาเฉยชา..
พร้อมกับถามตัวเองว่า ถ้ามีคนให้ดอกไม้หรืออะไรแบบนี้ จะรู้สึกยังไง?

ไม่รู้สิ ...นึกความรู้สึกนั้นไม่ออก

ฉันคงต้องหาใครสักคนมากระตุ้นความรู้สึกนั้นแล้วล่ะ

ก่อนที่มันจะตายด้านถาวร


...