กลางฤดูฝน

 เดือนกันยายน

อากาศร้อนอบอ้าว ทั้งร้อนทั้งชื้น แฉะจากเหงื่อที่ไหลไม่ขาดสาย ทำให้เก้าอี้ทำงานที่ทำจากหนังเหนียวเหนอะหนะ จนต้องลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดถึงมานั่งทำงานได้

แอร์เครื่องเก่าที่เปิดจนเย็นสุดก็เย็นเหมือนแค่ลมหน้าหนาวในเมืองเขตร้อน  มีตัวช่วยเป็นพัดลมอีกตัวก็ไม่อาจลดอุณหภูมิที่เกิดขึ้นได้ ต้องรอให้ฝนตกเท่านั้น อุณหภูมิจึงลดลงมาทำให้สบายตัวหน่อย 

ก่อนหน้านี้ตอนยังเด็ก ฉันชอบฤดูฝน ชอบเสียงฝนกระทบหลังคา กลิ่นดินเปียกฟุ้งขึ้นจมูก เสียงกบร้องระงม สร้างบรรยากาศฝนการอ่านหนังสือได้อย่างดี  รู้สึกใจชื้นที่ไม่ต้องออกจากบ้านไปทำธุระ การนอนกลิ้งไปมาบนเตียงที่บ้านคือที่สุดแล้ว จนโตมาพร้อมความรับผิดชอบที่มากขึ้น ความรู้สึกจากที่เคยชอบเปลี่ยนไป เป็นความไม่สบายใจ การคาดเดาอะไรไม่ได้ ได้แต่ฝากความหวังไว้กับลมกับฟ้าทำให้ฉันวิตกกังวล กลัวธุระไม่เสร็จ เกรงไปไม่ทันนัด ครั้นเลิกนัดอยู่บ้านแล้วฝนไม่ตกก็ทำให้รู้สึกเสียดายโอกาสและเวลา  ฉันกลายเป็นคนเครียดและโทษฟ้าฝนไม่รู้ตัว 

อีกไม่นานจะเข้าฤดูหนาว ฤดูหนาวในเมืองเขตร้อนฉันชอบที่สุด อากาศเย็นสบายเหมือนฤดูใบไม้ผลิในเมืองหนาว อุณหภูมิที่ต่ำลงทำให้ใจเราเย็นตาม อะไรๆที่คาดเดาได้จะทำให้ฉันดีขึ้น  เป็นฤดูที่ฉันมีความสุข 

ก็ได้แต่หวังว่าฤดูหนาวนี้ จะทำให้ฉันมีความสุขจริงๆเสียที