ฉันเจอเธอครั้งแรกเมื่ออายุ 28

ฉันเจอเธอครั้งแรกเมื่อตอนอายุ 28

เธอนั่งข้างฉันด้านขวา 

เมื่อฉันดึงสติได้ ฉันกลับพบว่าตัวเองนั่งอยู่ที่พื้นไม้เนื้อหนาขัดเงา นั่งพับเพียบ ใส่ชุดไทยสีทองสว่าง มีพานดอกไม้ไทยที่ฉันชอบวางข้างหน้า  เบื้องหน้ามีคุณพ่อใส่เสื้อราชปะแตน นุ่งโจงสีแดงทับทิมทอจากไหมมัดหมี่ประณีตอย่างดี คุณแม่ใส่ชุดไหมสีแดงทับทิมตัวเก่ง นั่งบนเก้าอี้ไม้สัก  ถัดมาเป็นคุณย่าใส่ชุดขาวนั่งวีลแชร์  อีกฝั่งมีหญิงสูงวัยแปลกหน้าร่างเล็กใส่ชุดแดงสีทับทิมนั่งยิ้มเพียงคนเดียว ข้างๆเป็นสาวน้อยร่างเล็กนั่งยิ้มอยู่ บรรยากาศครื้นเครง เปิดเพลงไทยเดิมร่วมสมัย 

เรานั่งอยู่ในศาลาไทยขนาดย่อม ที่ตกแต่งด้วยดอกไม้ไทยสีขาวนานาพรรณ หอมฟุ้ง มีเครื่องแขวนดอกมะลิแขวนยาวตามริมศาลา ห้อยแกว่งไกวตามลมพลางพัดโชยกลิ่นให้สราญใจ น้องสาว เพื่อนสาว ญาติผู้ใหญ่นั่งเรียงรายพร้อมรอยยิ้มสรวล บรรยากาศชื่นมื่น อบอวลด้วยความปิติ

ฉันรู้ได้ทันทีว่านี่คืองานมงคล งั้นคนที่นั่งข้างฉันก็คือว่าที่สามีฉันสิ ไวเท่าความคิด ฉันหันไปมองหน้าเธอทันที

เธอเป็นคนแปลกหน้าที่ฉันไม่เคยเจอมาก่อนในขณะนั้น ฉันจ้องเธอเพื่อจดจำทุกรายละเอียด ไรผม ขนคิ้ว แผงขนตา ตำหนิที่คิ้วด้านซ้าย จมูก ปาก รูขุมขน ติ่งหู เธอหน้าตาดี แต่มีบางอย่างที่ฉันแปลกใจว่าใช่สเปคฉันด้วยหรือ ฉันพินิจเธออย่างละเอียดด้วยใจสั่นไหว เพราะเมื่อฉันตื่นขึ้นมา ฉันจะตามหาเธอให้เจอ ฉันจ้องเธอนานอยู่อย่างนั้น

'แหมมมม...จ้องกันยังกับไม่เคยเห็นกันมาก่อน ' 

เสียงแซวดังขึ้นจากชายร่างใหญ่แปลกหน้า พร้อมเสียงหัวเราะถ้วนหน้าจากคนบริเวณนั้น เขาเองก็หัวเราะเบาๆ ด้วยอาการขวยเขิน ยิ้มหวาน 

'ก็ใช่นะสิ'  ฉันตอบเสียงดังในใจ 

ขณะที่กำลังขุ่นเคืองกับเสียงแซวที่ทำให้เสียสมาธิในการจดจำใบหน้าชายหนุ่มว่าที่ผู้เป็นที่รัก เธอมองหน้า สบตาฉันและกล่าวขึ้นเบาๆว่า

' ผมอยู่นี่แล้วปูชิ' 

.

.

.

พลันสติดับวูบ พร้อมตื่นมาบนเตียงในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ เหงื่อไหลท่วม ใจเต้นระรัวราวกับทะลุออกมาจากอกเสียให้ได้ เป็นอาการปกติหลังจากจิตหนีเที่ยว

ฉันพยายามนึกหน้าเธอ นึกทุกรายละเอียดที่ฉันพยายามจดจำเกี่ยวกับเธอ  อนิจจา มันหายไปราวกับไม่เคยพบเจอเธอมาก่อน 

ฉันจำรายละเอียดทุกอย่างในนั้นได้ ยกเว้นเธอ

..

..

และอีก 14 ปีต่อมาเราสองคนก็ยังไม่ได้พบกัน

2 เดือนผ่านไป

วันนี้เป็นวันหยุดวันแรง ถือเป็นวันหยุดยาวของชาวออฟฟิสแบบเราๆ

ได้มีโอกาสจัดเก็บบ้านใหม่ เคลียร์ของที่ไม่ได้ใช้ งงตัวเองเหมือนกัน อยู่คนเดียวแท้ๆแต่ของเยอะเหมือนอยู่สักสามคน 

ช่วงปีที่แล้ว อิเป็ดมาที่บ้าน นางนั่งกวาดตามองแล้วเปรยขึ้นมาทีเล่นทีจริง 

'ช่วงนี้พี่ปูโสดสินะ' 

กองหนังสือที่เรียงรายหนีปลวกถูกจัดเรียงกองพะเนินเต็มบนโต๊ะอาหาร ของอื่นๆถูกรื้อทิ้งไว้กลางบ้าน มีช่องว่างแค่แมวเดินพร้อมที่นั่งคุดคู้หน้าทีวี เป็นช่วงงดรับแขกอย่างไม่มีกำหนด จนกระทั่งเป็ดท้วงมานั่นแหล่ะ

ฉันหัวเราะให้กับประโยคนั้น 

รอบนี้ก็ยังเก็บกวาดไม่หมด แต่พอสบายหูสบายตาและรับแขกขึ้นมาได้บ้าง ระหว่างนั่งสบายใจก็หันไปเจอมุมแมว มุมที่ลูกสาวขอความเป็นส่วนตัว

ผ่านมา 2 เดือนแล้วนะที่เจนไม่อยู่ ยังจำความรู้สึกวันนั้นได้ดีเหมือนเพิ่งเกิดใหม่ๆ ต่างแค่ตอนนี้มีสติและรับมือพร้อมจัดการอารมณ์ตัวเองได้ 

ยังคงคุยกับภาพ  สมมติเหตุการณ์ถึงเจนบ้างบางเวลา ยิ้มไปกับคลิปและหัวเราะเมื่อมีคนแซวถึง ท้ายที่สุดแล้ว เวลาก็ช่วยเยียวยาตัวเราเองได้โดยไม่ต้องพึ่งใคร 

เคยคิดเหมือนกันว่า ถ้ามีใครสักคนคอยปลอบประโลมข้างๆ สติคงไม่กระเจิงขนาดนี้ แต่การกอดประโลมตัวเองก็ดีขึ้นได้แค่อาจช้าหน่อย 

อ่อนแอก็ร้องไห้ ไม่สบายก็ไปหาหมอ แค่ตั้งสติแล้วทุกอย่างก็ผ่านไป พึ่งคนอื่นให้น้อยแล้วตัวเราจะมั่นคง

......

เดือนที่แล้วเดินทางบ่อย ไม่ค่อยมีเวลาให้ตัวเองนั่งทำแบรนด์ส่วนตัวเลย หวังว่าเดือนนี้คงเป็นรูปเป็นร่างขึ้น จะทะยอยเอาสิ่งที่อยู่ในหัวออกมาให้หมดภายในปีนี้ 

เลิกงอแง เลิกท้อแท้ เลิกดึงดัน อะไรที่ใช่มันจะง่าย 

แค่ลงมือทำ ข้ออ้างทุกอย่างจะหมดไป /ปอนด์ จาตอบเซ่น กล่าวไว้ 

.........

ช่วงนี้ เป็นช่วงหมดไฟการเข้าครัว เลยเอาของในช่องแช่แข็งมาอุ่น เพราะรู้สึกอยากใช้เวลากับอย่างอื่นมากกว่า 

หวังว่าปีนี้เป็นปีของปู ไม่ต้องสำเร็จมากแต่ให้ตัวเองได้เรียนรู้อะไรขึ้นบ้างก็พอ

🌻🌻🌻🌻🌻🌻