แด่คนที่ฉันเคยรัก

'เราจะแต่งงานแล้วนะ '

'ดีใจด้วย เจอความสบายใจสักทีนะ..'

ฉันกล่าวตอบรับเสียงใส ยิ้มนิดๆที่มุมปากพลางยกเบียร์แก้วใหญ่ขึ้นมาจิบ 

เรานัดเจอกันที่ร้านอาหารกึ่งผับกึ่งเรสเตอรอล ที่ๆเราเคยมาประจำเมื่อครั้นตอนที่ความสัมพันธ์ยังหอมหวาน  เขาเลื่อนจานอาหารมาวางตรงหน้าให้ฉันตักสะดวกขึ้น พร้อมดึงกระดาษเช็ดปาก บรรจงพับให้เข้ามุมก่อนจะนำมาเหน็บใต้จานข้าวของฉัน เผื่อใช้ในยามเช็ดปาก ก่อนจะตักทอดมันกุ้งเหลืองทองใส่จานให้ สิ่งที่เขาทำมันช่างละมุนใจเหลือเกิน

'อย่าปิดใจนักเลย มีคนอยากดูแลเธออีกเยอะ'

'เราอยากให้เธอเจอคนที่ใช่  เราไม่อยากให้เธออยู่คนเดียว เราเป็นห่วง เจอใครสักคนที่เธอรัก ความรักมันดีมากเลยนะ'

'ฉันเคยเจอแล้ว' 

ฉันตอบเสียงนิ่งมองหน้าเขา ก่อนจะตักทอดมันกุ้งใส่ปาก บรรยากาศเงียบสงัดลงชั่วเวลาหนึ่ง เขาหลบสายตาต่ำพลางตักยำเนื้อญี่ปุ่นใส่จานให้ฉัน 

'ตอนนั้นเราเลิกกันเพราะอะไรน๊า' ฉันลากเสียงยาวล้อกับเสียงเพลงพลางนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น

'เรารู้สึกไม่ถูกรัก' เขาตอบทันควัน

เขาเป็นเพื่อนที่ฉันแอบชอบมาหลายปี ตั้งแต่โสด มีแฟน ทะเลาะกัน เลิกกัน จนเป็นโสดอีกครั้ง ฉันเลยตัดสินใจยื่นขาเข้าไปในชีวิตเขาอย่างกล้าๆกลัวๆ  เพราะเป็นเพื่อนมานาน ฉันเลยสัมผัสได้ว่า เขาคือคนปลอดภัยที่จะรัก 

เราเจอกันทุกครั้งที่ว่าง ความสัมพันธ์มันเริ่มใกล้ชิดจนพัฒนาไปอีกขั้น ฉันเริ่มกลัวความเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้น ไม่มั่นใจ เลยขอเว้นช่องว่างไว้ก่อน เขาไม่เข้าใจแต่ยอมรับข้อเรียกร้องนั้นอย่างเงียบเชียบ

'ทุกคนพูดอย่างนี้' 

'บางครั้งฉันก็ไม่เข้าใจ ถ้าสงสัยอะไรทำไมไม่ถาม มีปัญหาอะไรทำไมไม่พูด ชอบคิดเองเออเอง เหมือนรู้จักฉันดี  ทำอะไรให้มันยากไปหมด แล้วก็ทิ้งฉันไปเหมือนฉันเป็นตัวปัญหา ปล่อยให้ฉันเคว้งไม่มีคำตอบ อยู่กับความงง ความไม่มั่นใจมาเป็นปีๆ การสูญเสีย self esteem มันใช้ชีวิตลำบากนะเว้ย กลัวจะทำพังไปหมดโดยไม่รู้เลยว่ามันจะพังตรงไหน  พูดไม่เพราะเหรอ? พูดตรงไปงั้นเหรอ? แรดเกินไปเหรอ? มั่นใจเกินไปเหรอ? ไม่โรแมนติคเหรอ? เซกส์ห่วย? ทำอาหารไม่อร่อย? อะไรที่มันเป็นปัญหา ฉันไม่เคยรู้เลย รู้แค่ว่าอยู่ดีๆฉันก็โดนทิ้งอีกแล้ว '

'ฉันโดนทิ้ง โดยที่ทุกคนบอกว่าฉันไม่รัก '

'ไอ้บ้า ไม่รักจะกอดทำไม ไม่รักจะทำอาหารให้กินทำไม ไม่รักจะชวนคุยทำไม ไม่รักฉันจะตื่นมาทำผมแต่งหน้ารีดผ้าแต่งตัวรอเหรอ ไม่รักฉันจะคอยห่วง คอยชม คอยให้กำลังใจทำไม ไม่รักจะคอยเอาใจพะเน้าพะนอเพื่ออะไร ไม่รักจะนอนด้วยงั้นเหรอ ไม่รู้เหรอว่าของพวกนี้มันใช้พลังงานชีวิตจะตาย แต่เพราะฉันรัก ฉันเลยเต็มใจทำ มันไม่ใช่ว่าฉันทำแบบนี้กับทุกคน ไม่ใช่กับใครก็ได้'

เขาถอนหายใจ 

'เธอเงียบเกินไป ไม่รู้ว่าคิดอะไร เวลาเธอหายไปนานๆ เรารู้สึกเหมือนโดนทิ้งทุกที เธอหายไปแล้วกลับมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ด้วยสถานะที่มันไม่ชัดเจนมันทำให้เราไม่กล้าถาม ไม่กล้าโวยวาย กลัวเธอหายไปถาวร ได้แต่รอ แต่รอนานๆมันก็บั่นทอนจนต้องออกไปเอง'

' เราหายไปทำงาน อ่านหนังสือ วาดรูป จมกับโลกที่ฉันสร้างขึ้น  ชีวิตฉันมีปัญหาจะตาย ถามสิ ทำไมไม่ถาม อยากให้ตามจะตาย ฉันไปเคยหายไปไหนเกินสัปดาห์เลยนะ' 

' ไม่กล้าถาม กลัวเธอรำคาญ' เขาตอบ ฉันหัวเราะ

'ผู้ชายก็อย่างนี้ ปากหนัก'

'ตอนนี้ผู้ชายที่เคยเดทด้วย 2 คนแต่งงานไปแล้ว, 1 คนกลับไปคืนดีกับแฟนเก่า, 1 คนเพิ่งเลิกกับแฟนและกำลังเริ่มมีรักใหม่ ทั้งหมดนี้คบซ้อนทั้งนั้นและไม่เคยขอโทษฉันเลย'

' แค่คำขอโทษเอง ' 

'เราขอโทษ'

'โอเค น้อมรับด้วยใจ แต่เราไม่ไปงานนะ ไม่รู้จักใคร คบกันในเงามืดเกิ๊น'เขาหัวเราะในลำคอ 

'อวยพรให้เรามีความสุขด้วยนะ' 

'แน่นอน'

ก่อนจากกันเรากอดกันแน่น ตัวเขาผอมบางแต่สมส่วน กอดที่คุ้นชิน กลิ่นที่คุ้นเคย ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าเราไม่เลิกกันวันนั้น วันนี้ที่เจ้าสาวตรงนั้นจะเป็นฉันไหม ฉันสบัดความคิดนั้นทิ้งทันที

ระหว่างทางกลับบ้าน เพลง Nobody compares to you ซาวด์แทร็คประกอบ To all a boys I've loved before  ดังขึ้น ทำให้นึกถึงผู้ชายทุกคนที่ผ่านเข้ามาและจากไป  บทสนทนาในวันนี้ช่วยปลดล็อคสิ่งที่คาในใจได้มากทีเดียว บางทีอาจเป็นฉันเองที่ต้องเรียนรู้ที่จะสื่อสารให้มากกว่านี้  

ฟังเพลงเพลินๆก็มีข้อความที่เขาส่งมาทางแอพลิเคชั่นเด้งขึ้นที่หน้าจอโทรศัพท์

'วันนี้เธอปลดล็อคความรู้สึกเรา  ขอบคุณมากนะ ☺️' 

'เซกส์เธอไม่ห่วยนะ เธอเก่ง'